از جای برخاست تا به دست شویی برود اما نتوانست دوباره سر جایش نشت ، آلفردو رو باو کرد وگفت :
ببین من آدم قمار بازی هستم ، اکثر اوقات برنده شده ام ، روی تو هم مقداری ژتون ذخیره گذاشته ام ، اما بیشتر دلم برایت میسوزد ، بدجوری دچار توهم شده ای ، میل دارم کمکت کنم ، من یک مسیحی پاکنهاد هستم ، ، دراینجا ملیجه زد زیر خنده از آن خنده های هیستریکی ، واو ادامه دارد ،
تو خیال میکنی رازی سر به مهررا درسینه داری رازی سر به مهر در ژرفای دل تنهای ونوجوانت پنهان شده اعتقادی به هیچ چیز وهیچکس نداری ، تنها شک وتردید دارد جان ترا میخورد .
ملیحیه با حالتی مغرور باو نگاه کرد وگفت :
یک لیوان دیگر برایم بریز تا نزد تو اعتراف به گناهانم بکنم ، ای پدر مقدس ، تو داری بسبک مردان زمان قبلاز تاریخ رفتار میکنی اما من سالهاست که از پوستم بیرون آمده ام ، پوست انداختم ، بین یک پوست نو وجدیدی دارم ، دست بکش ببین چقدر نرم است ، لحظه ای به سکوت گذشت ، ملیحه دراندیشه جهان آزاد بود واینکه با کمک او میتوانست از این قفس رها شود ، آلفردو دست پرگوشت را به موهای وزوزی سر ش کشید ودراندیشه فرو رفت حال باید بسبکی دیگر با او گفتگو میکرد ، دراین اندیشه بود که این زن دارد خودش را فنا میکند .
پرسید ، آیا به کسی بدهکاری ؟
قهقه ملیحه آنچنان بلند شد که هم اطرافان وگارسنها رویشانرا بسوی آن دو برگرداندند ،
اهه ، منو بدهکاری ؟ اهه به بابامم بدهکار نیستم ، مثل اینکه تو توی کله ات مغز نداری مرد ، من میخواهم همراه تو باشم همین ،
اما دیگر چیزی نفهمید ؛ حالش بدجوری خراب شده بود ، کلمات را شکسته وجویده تحویل میداد سرش را روی میز گذاشت ودیگر چیزی نفهمید ، تنها احساس کرد چند دست قوی اورا از زمین بلند کردند . داشت روی هوا میرفت ، بکجا؟
تنها میگفت "
من خسته ام ، خسته وبرای همین هم اینجا هستم میفهمی برای رفع خستگى ، میخواهم بخوابم ،
آلفردو گفت :
تو یک شورشی هستی ، شورشی ، میدانی ؟ لجوج ، سرسخت از امروز ببعد دراختیار منی من زیاد عذابت نمیدهم ، ملیحه صدای عبوس وعصبی اورا میشنید اما قادر نبود جوابی باو بدهد ، بغض سنگینی که از مدتها پیش در گلویش مدفون شده بود ناگهان باز شد بازوهایش را رها کرد ودمرو روی تختخواب افتاد ذوب شده بود دیگر نمیتوانست از خودش دفاع کند نها میدید که یکی یکی لباسهایش از تنش بیرون میریزند ، مانند یک تنه درخت عریان شده بود وناگهان چهره آن بوزینه روى صورتش قرار گرفت ، انگشتهایش را درفنر تختخواب فرو میکرد وزار زار میگربست چهره آن دیگری در برابرش ایستاده بود ولبخند میزد برقی از رضایت خاطر درچشمان او دیده میشد .
کم کم به عالم بیهوشی فرو میرفت ، سنگفرش تیز وسخت کوچه های شهر قدیمیرا پشت سر میگذاشت وبر خاک نرم بیابان پای مینهاد اینک چشم انداز روستا در برابر اوست جاده ای زرد رنگ از دل کشتزارهای نارس گندم وذرت های بلند رد شده به دوردستها میرفت دره تنگ وعمیق به تدریج از پیچ یک کوه میگذشت وگسترده میشد گسترده تر وآنگاه به جویباری میرسید که او پاهایش را درآنجا میشست .او چقدر مهربان بود ، چه همه اورا دوست ميداشت ،
پوست بدنش شکافته شد ؛ درد همه وجودش را فرا گرفت گویی تازیانه ای سیمی بر بدن او میکوبیدند فرياد كشيد ، نه ،نه، اين عشق نيست ، اين يك تجاوز است ، ،نه رهايم كنى حالم بد است حال تهوع دارم ، وفرياد كشيد ، اما همه اينه تنها در يك رويا ويك كابوس تمام ميشدند ، .
علیرغم هوای ملایم وسیال شب ، اطاق بوی بدی میداد پرده های سنگین مخملی اورا محبوس کرده بودند ، اینجا اطاق هتل بود وآن مرد با عطوفت ومهربانی داشت اورا مینوشید. پر تشنه بود .ودر گوشش زمزمه میکرد :
بهتراست این قضیه جایی درز نکند برایت خیلی بد است . هركسى قدر وقيمت ترا وعشق ترا نميداند ونميشناسد . بمن تكيه كن .
او ساکت بود .
پایان داستان
نوشته شده توسط : ثریا ایرانمنش . اسپانیا / پنجشنبه 6/11/2015 میلادی .
