چهل سال است که از سر زمین مادریم دورم ، وسی چهار سال است که بکلی با مردم آن دیار بیگانه ام ، تنها خاطرات تلخ وشیرین گذشته درذهنم لانه دارند وگاهی باعث آزارم میشوند ، پیوند خودرا با شعر وادبیات وموسیقی وخط وزبان سر زمینم حفظ کرده ام ، از مردمیکه درآنجا ویا درسراسر دنیا زندگی میکنند ، کسی را بخوبی نمیشناسم ، اکثر آنها برایم غریبه اند ، مانند مردم همین کوچه وبازار ، درکنار مردم بیگانه این شهر گاهی ، لبخندی ، مهری ، مهربانی ودستگیری ، را احساس کرده ام ، اما از هموطنان ؟! تنها تیشه واره وکارد سلاخی ! که درپشت سر شان پنهان است تا به اندک حرکتی بسویم پرتاب کنند ، نمیدانم چه چیزی درمن وجود دارد که آنهارا آزار میدهد ؟ آه ...همان راستی وبی پیرایگی .درستی .یگرنگی ، کاری به کارشان ندارم تنها زمانی خونم بجوش می آید که میبینم مشتی آدم نفهم که حتی از تاریخ مملکت خود بیخبرند وتنها مانند همان اشتران بیابان گرد نوک بینی خودرا میبنند ادعای فرهیختگی دارند وبه مردم درس ریاضت میدهند ، خشم سراسر وجودم را فرا میگیرد ، سپس با خود میگویم ، بتو چه ؟اگر خری بر کره خری سوار واورا آموزش میدهد پس لیاقت او همان است .
گاهی به دفترچه های قدیمی ام که آنروزها شوروشر فراوانی داشتم که همه چیز را بنویسم ، سری میزنم وگاهی هم | دنیا| را به چالش میکشم ، رنگهای زندگی به زیر سیاست رفته ودیگر رنگی وجود ندارد تا آنرا برای دلخوشی انتخاب کنم ، بهار سالهاست که قصابی شده ، سبزه زار نشیمنگاه شهداست !رنگ سرخ نماد خون انسانهای بیگناهی است که میل داشتند آزاد زندگی کنند کدام آزادی همه ما در زندانی اسیریم ، رنگ زرد که آنهمه مورد علاقه ام بود به دست گروهک هایی به همراه بالن های زرد به هوا رفت ، دیگر نمیشود به چشمان نرگس نگاه کرد چرا که ناگهان چهره باد کرده یک |چریک| درآن هویدا میشود، ورنگ سپید که امروز تنها نماد کفن است ، نه پاکی وپاکیزگی
دیگر چه رنگی مانده ، رنگ ماتم . آری چهل سال است که از مردم سر زمینم بریده ام ، تنها دلخوشی ام اشعارقدما بخصوص حافظ بود که آنهم در دست یک مردخود فروش شارلاتان سر لوحه نوشته های هفتگی او قرار گرفته وحالم را بهم میزند ، هم خودش وهم نوشته هایش وهم گفته هایش ، او درحال حاضر تنها بین زنان بیوه ودختران ترشیده وفواحش طرفدار دارد واز وجود آنها تغذیه میکند
همای گو مفکن سایه شرف هرگز / در ان دیار که طوطی کم از زغن باشد
هوای کوی تو از سر نمیرود ، آری / غریب را دل سر گشته دروطن باشد
من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم /که گاه گاه برو دست اهرمن باشد
اینهم از فرمایشات امروزی بنده . تا بعد
ثریا ایرانمنش 2013/3/24 میلادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر