شبهای میگون

شبهای میگون

 

هوای صا ف و دلکش؛

شب میگون بود

باغ بود؛ درخت بود؛

جویباری از آب روان

دوجعبه خالی درآنجا

که ؛ جایگاه تار بودو نی

ساز به دست او

در پنجه سه گاه مینواخت

بانگ خروش تار

صدای آواز ( دلکش)

وزمزمه نی

.....

آه ؛ صدای سیم بم ؛ بگوشم

سنگین بود

چون او ازسیم نازک ؛ چنان عنکبوتی

بسوی پرنده ای که لانه بسته بود

میفرستاد !

سه گاه ؛ به نوا نشست

نواناله ای شد که ازسینه من برخاست

گریستم......

او ناله میکرد ؛ به همراه مضرا ب

من ناله میکردم ؛ به همرا ه مرغ شب

.......

کاش ؛ شبهایت تار

پرده ی تار بر چشمانت

وخدای تار ؛ یکی برتو

ویکی برجانت بنشیند

صدای تار ؛ بگوش من  کی شوری

برانگیزد ؟! که بیزارم از تو وان تار

عنکبوتی ات

کنون که از تار دیوان ؛ شدم آزاد

میبرم پناه به نوای نی

که مرا میدهد جواب

.......

از دفتر : روزانه

ثریا ؛ اسپانیا

پسرم  / سه شنبه 6/5/28 

پسر عزیزم ، امروز با افتخار تمام ایمیل ترا دیدم که کتاب تو سرانجام به چاپ رسید و درفروشگاهها و کتابفروشیها برای فروش به عرضه گذاشته شد.  من که ا ز تکنیک و برنامه ریزی وغیره در کامپیوتر چیزی نمیفهمم، مانند زنان کور و بیسواد گذشته در کنار تو از افتخارات تو بهره میبرم.  بتو تبریک میگویم و بتو افتخار میکنمدرعین حال غمگینم چرا در کنج این شهرک توریستی تو توانستی خودت را بالابکشی! آیا اگر مانند بقیه در آمریکا و یا کانادا بودی ترا روی دست نمیبردند؟!

مهم این است که تو در میان عده ای مردم خوش گذران واهل عیش و نوش و دراگ و سکس و سفید کردن پولهای دزدی، توانستی شرافتمندانه تحصیلات خود را باتمام برسانی و از سن چهارده سالگی، هنگامیکه (مرحوم) پدرت پا از دنیا کشید و دیناری پول در حساب ما نبود، تو کار کردی به منهم کمک کردی و سرانجام همسری گرفتی که همراه وهم پای توبود وبا دو پسر شیرین توانستی امروز بجایی برسی که دیگران باهمه افاده ها یشان نرسیدند.

پسرم بتو افتخار میکنم هرچه دارم از تو وخواهران وبرادرت دارم و از همۀ شما سپاسگذارم که مرا سربلند ساختید. کتابهای تو در مادرید  وفروشگاه (افنک) بفروش میرسد و قیمت آن هم سی و دو یورو میباشد اماتو قرار است یکی بمن کادو بدهی.

و اما پسرم میخواهم دربارۀ خودم برایت بنویسم.  من کم کم فراموش کرده ام که درکجا بدنیا آمدم، چگونه بزرگ شدم، چگونه بخانۀ بخت رفتم، چه اتومبیلی سوار شدم و چه لباسی پوشیدم و در کنار لانۀ ماران خانه کردم و چگونه زخمی شدم.  امروز ولی زخمهایم با کمک شما التیام یافته.   دیگر حسرت شنیدن موسیقی ایرانی را ندارم.  دیگر میلی به خواندن اشعار قدما و امروزیها ندارم.  دیگر میلی ندارم که نامی از گذشته ببرم.  روزیکه اولین نوۀ من بدنیا آمد آن روز منهم به دنیا آمدم وآنچه که پشت سرم بود به فراموشی سپردم.  من و اولین نوه ام در یک روز به دنیا آمدیم بنا براین بعد از رفتن من روز مولود من نیز هنوز برقرار است!!

روزی از اینکه میتوانستم (کلام فارسی) را زیر لب زمزمره کنم و با آن آواز بخوانم غرق لذت میشدم.  روزیکه نوای سازی را میشنیدم همۀ پیکرم به لرزه درمیامد و اشکهایم به فراوانی از گونه هایم میریختند. امروز ازهمۀ آنها بیزارم -  بیزار -  وتنها دل بشما خوش کرده ام ودیگر برایم مهم نیست که فرزند کجایم، فرزند جهان هستم.  دیگر میل به برگشت در من مرده.  سی و اندی سال در کشورهای بیگانه و شناخت واقعی روحیۀ مردم سرزمینم مرا با ین روز انداخت.

فهمیدم  کشورما متشکل از چندین قبیله است که تنها وجه اشتراکشان زبان فارسی است. من چه ساده دلانه دل به آنها سپرده بودم درهر کجای دنیا که میشنیدم یک ایرانی هست فوراً خودم را میرساندم، بخصوص ایرانیان (با فرهنگی) که حرفهایشان، رفتارشان و با نوشته هایشان از زمین تا آسمان فرق داشت.  امروز خوشبختانه یا بد بختانه دیگر با هیچ یک از آنها سرو کاری ندارم، باستثنای چند دوست قدیمی که مخلص آنها هم هستم و بردن نامشان در اینجا ضروری نیست.  (بلی پسرم جای بسی تاسف است که تو نمیتوانی این نوشته ها را بخوانی -  چه بهتر؟!!!)

نوشته های زیادی دارم که همه انبوه شده در دفاتر که کم کم آنها را بر روی صفحۀ این کامپیوتر میاورم، شاید روزی کتاب منهم به چاپ رسید؟!! کسی چه میداند. آرزو حتی بر سالمندان هم عیب نیست.

درگذشتۀ نه چندان دور ما انسانهای شرافتمندی داشتیم، انسانهای تحصیل کرده و فرهیخته و دلبسته سرزمینمان.  آنها رفتند و یا چنان پیر شدند که دیگر خودشان را نیز نمیشناسند. چه بسا من و یکی دونفر دیگر باقیماندۀ آن نسل باشیم که کم کم مانند دایناسورهای عهد قدیم رو به انقراض و نابودی میرویم.  دنیای امروز دنیای تاریک، کثیف، ناامن و دنیای سکس و شکم است  ودیگر کاری به بالاتر از سینه ندارند. 

امروز تنهای تنهایم، تنها بیمار میشوم، تنها بهبود میبایم و تنها صبحانه میخورم، تنها میخوابم و تنها برای دل خودم آواز میخوانم.  اما از این تنهایی غرق لذتم.

بقول شاعری قدیمی بنام ابن یمن که میگفت:

دلا خو کن به تنهایی، که از تن ها بلا خیزد

سعادت آن کسی دارد، که از تن ها بپرهیزد

امروز برای من روز بزرگی است و چه بسا روزهای بزرگتری نیز در انتطارم باشد، چندان نباید ناامید بود.

 

مادر تو

ثریا / اسپانیا

هجر

هجر

ولفانگ فون گوته ، قطه ای دار بنام ( هجر ) یاهمان هجرت

سر آغاز این نوشته ها ، چنین است :

بیست سال از عمر گذشت وا زموفقیت هایی که نصیبم شد

لذت بردم ، چه عصر درخشانی بود ! مانند عصر برمکیان

ظاهرا در دروان برمکیان ، واقعا زندگی بر وفق مرادبوده ویا " گوته "

در میان اشعار حا فظ آنچنان غرق شده که همه جا را بهشت میپنداشته است.

میدانیم که ( برمکیان ) ایرانیانی بودند که از بلخ به بغداد مهاجرت کردند

ودر آنجا به تعلیم علم وادب وحکمت پرداختند.حکمای بزرگ وسخن شناسان

را به زیر حمایت خود گرفتند وتوانستند بغدادرا به صورت یک مرکز علم

هنر و موسیقی دربیاورند.

متاسفانه در زمان خلیفه پنجم ( هارون الرشید ) که مردی عیاش وجاه طلب

وخوش گذران بود وچندان میلی به علم حکمت وهنر نداشت دستور قتل

این خاندان بزرگ را صادر کرد وآنها را به فجیعتر ین نوعی از میان برداشت

وننگی بزرگتر بر سایر ننگها یش افزود .

" گوته " در آن زمان آرزو داشت که از میان سلسه های سلطنتی گوناگون

غرب فرارکرده وبه سرزمین پاک مشرق زمین بگریزد تا در سایه

صلح و آرامش ! وهوای پاک آن محیطی که پیامبرانش ورهبران

بشریت از میان آن برخاسته اند ساکن شده ودرمیان آوازهای عاشقانه

وچشمه ی آب حیاتی که حافظ از آن نام برده جوانی خودرا باز یابد.

او دراین گمان بود که درمیان آن مردم پاکیزه سرشت بتواند در احوا ل

( بشریت ) مطالعه کند ودر جاییکه مردمش تعلیمات آسمانی را به زبان

خودشان از ( خداوند ) یاد گرفته ودیگر زحمت فکری بخود نداده اند ، بقیه

عمرش را بخوشی بگذراند و درحکمت شرق گم شود ، با چوپانان در

واحه های صحرا بگردد ونفس تازه کند ! ویا باکاروانها سفر کرده و

مشک قهوه بفروشد ! درهر کوره راهی بگردد ودر کوچه پس کوچه

به دنبال ( میکده ای ) باشد که حافظ درآن مست وخراب افتا ده بود!

ویا بر پشت اشتری سوار شده وبا نوای دلکشی آواز بخواند وترانه بسراید

او آرزو داشت به همراه ( حافظ ) به گرمابه برود ؟! از او سرودن

یاد بگیرد ، نمیدانم آیا ( گوته ) میدانست که حافظ از سرزمین ایران

بلند شده جاییکه خبری از ( واحه ) وشیر شتر نیست ؛ او منظومه های

زیادی در باره حافظ سروده ، آیا میدانست که شیراز درکجاست وآ ب

رکنا آباد وپای درخت بید و جویبار چه معنا میدهد ؟ ! .

علاقه مندم در آنجا از لذایذ دوران جوانیم بحد وفور بهره مند شوم ودایره

ایمانم وسیع شود!!وافکار آشفته را از سر بدر کنم ، چقدر سخنان حکمت آمیز

در آنجا اهمیت دارد! زیرا دها ن به دهان گشته واز پیشینیان به ارث رسیده است

آری !زمزمه های عاشقانه شاعر طوریست که حتی زنان سیه چشم بهشتی را

هم به معشوق گرفتن بر می انگیزد .

خدارا ای رقیب امشب زمانی دیده برهم نه / که من بالعل خاموشش نهانی صد سخن دارم

ای حافظ مقدس ، مردم ترا لسان الغیب نامیده اند با این حال سخن دانان

وزبان شناسان به ارزش واقعی تو پی نبرده اند تو در نزد آنها بعنوان

عارفی شناخته شده ای که منظومه های سروده است ، آنها در باره تو

با جنون می اندیشند وبه را ستی ترا نشناخته اند .

در کتاب تاریخ ادبیات فارسی ، نوشته شده :

در زمان حکومت امیر تیمور گورکانی روزی امیر با بعضی از فضلا

منجمله حافظ به مکالمه میپردازد ، سپس روی به حافظ کرده ومیگوید :

تو درشعر " ساکنان حرم سترو عفاف ملکوت / بامن راه نشین باده ی

مستانه زندند " به خدای بزرگ توهین کرده ای ؛ حافظ جواب میدهد :

ای امیر ! در یک سحر گاه بهاری که هوا مطبوع ومطلوب بود ،

از هوای شیراز بوی گل به مشامم میرسید ، من درقلب خود احساس وجد

وسرور میکردم صدای بلبلان را می شنیدم وچنان دچار هیجان وشوق

شدم که تصور کردم در همه چیز کائنات شریک هستم وفرشتگان در وجود

من بسر میبرند ، من نیزبه وجود آنها پیوسته ام واز فرط شوق این شعر را

سرودم ، مقصود من از این شعر اینست که فرشتگان ویا کسا نیکه در یک

مکان مقدس ومرموز خدایی که بیگانه را درآن راهی نیست ، تنها عفت

درآنجا حکم فرماست ، سکونت دارند آنها بامن سخن گفتند بعضی از اسرار

خلقت را برایم فاش ساختند .

ای امیر ! مقصود من از می ، معرفت واز می نوشیدن ، کسب معرفت است

ومیخانه جای تحصیل این معرفت ومکانی است که ناپاکان را درآن راهی

نیست .

و " گوته " میسراید :

ای حافظ مقدس ! چقدر زنده نگاهداشتن تو ، یاد تو درگرمابه و میخانه برای

من شیرین است ، حتی آنجاییکه محبوبه روبنده خود را بالا میزند وطره

زلف عنبرینش را می افشاند وعطر دلاآویز آنرا در هوا پخش میکند .

باز هم میخواهم در باره تو بیاندیشم .

حافظا ، در فرازو نشیب راه دشوار زندگی سروده های تو دلداریم میدهند.

سخن سربسته گفتی باحریفان / خدایا زین معما پرده بردار

…………

ثریا ایرانمنش ( حریری ) بیادشیراز

داستان مرد اتریشی

داستان مرد اتریشی

 

داستان آن مرد اتریشی که دخترش رابرای بهر برداری جنسی

در زمیر زمین خانه اش پنهان کرده بود ،

 ، دردنیای امروز ودیروز ما تازگی ندارد

 

من مردی را میشناختم در چهل و اندی سال پیش که به دختر چها رده

ساله برا درش تجاوز نمود وسپس مجبور شد پول فراوانی خرج کند

ویک شا گر سلمانی را بخرد برای آنکه مدتی کوتاه دخترک را عقد

کرده وطلاق بدهد وعفت وسلامت خاندان بزرگ اشرافی راحفظ

کند وسپس دخترک را بخانه شوهر فرستاد وهمه مخارج عروسی اورا

تقبل کرد و تصا دفا این مرد هم دراتریش درس خوانده بود !!!!!.

ودر سنین بالا دوباره با عروس برادرش همخانه وهمخوابه شد.

ازاین داستانهاوافسانه ها زیاد است باید آنها را یافت.

بقول شاعر :

چراغی که بر خانه روا ست ، در مسجد حرام است !

................

برتولد برشت نوشته است :

به راستی در دورانی تاریک زندگی میکنیم ( اگر امروز بود

چه میگفت ) ؟ .

کلمات بیگناه کمی نابخردانه مینمایند

پیشانی صاف نشان بی حسی است

آنکه میخندد هنوز خبرهولناک را نشنیده است

چه زمانه ای است که سخن گفتن از درختان جنایتی بزرگ است

اینگونه سخن گفتن ، دم فروبستن  دربرابر وحشیان ، ترس است

وخوب میدانیم که کینه بر ضد دنائت وپستی چهره مارا زشت میکند

وخشم بر ضد بیدادگری صدایمان راخشن میسازد ( عجب ، عجب)!

افسوس که میخواستیم زمین را برای مهربانی آماده سازیم،

( آنرا ویران ساختیم ) وخود نتوانستیم مهربان با شیم

اما ! شما !! وقتی زمانه فرزانه شد ! ( که هیچگاه نخواهدشد)

وقتی که انسان یاورشد ( که هیچگاه نخواهد شد) .*

با گذشت از ما یاد کنید !

( آی بچشم ) !

اینهم برای طرفداران پرو پا قرص جناب برشت

·                                                                                                                   کلمات داخل پرانتز از نگارنده!! میباشد .

·                                                                                                                    

 

 

 

بهاران

بهاران

 

گل آمد ، بهار آمد ؛ برخیز

تا خورشیدرا بین خود قسمت کنیم

برخیز  تاشراب را بین خود قسمت کنیم

لحظه ها بوی عشق گرفتند

بیا تا دلهایمان را یکی سازیم

سفره سبز خودرا در میان گلها

پهن کنیم

در میان آن

سبدی ازعشق ، ظرفی ازمهربانی بگذاریم

وسبزه ای از علفهای خوشبو

برای گام های مست خود

بیاراییم

در خاک پونه دمیده ، بغلطیم

در آفتاب مطبوع خودرا برهنه کنیم

که ...

میل رفتن دارم بسوی فواره جذبه عشق و.....

ناله های شیرین

..........

 

ثریا /اسپانیا

کابوس1

کابوس

 

جهان درره سیل و ما درنشیب

بر آمد ز آب خروشان نهیب

که خواهد رسید ، ای شب آشفتگان

به فریاد این بی خبرخفتگان

مگر نوح کشتی بر آب افکند

کمندی به غرقاب خواب افکند

 

" هوشنگ ابتهاج "

 

میگفت :

دیشب باز دوباره دچار کابوس شدم ، دوباره در لانه (ماران)

نشسته بودم وهرکدام نیشی به بدنم فرو میکردند.

امروز صبح هنگامیکه بیدار شدم ، هنوز جای نیش آنها را در

روی پوست بدنم احساس میکردم .

در کتاب دایی جان ناپلیون از قول شاهزاده اسداله میزرا چنین

آمده است :

هنگامیکه داری غرق میشوی  وامیدی به نجات نداری اگر نهنگی

ترا نجات داد آن نهنگ برایت به صورت یک فرشته نجات درخواهد

آمد.

ومن..... گریه امانش را برید .

ادامه داد ، هنگامیکه من در میان انبوه مشگلات زن بودنم وبیوه بودنم

داشتم غرق میشدم ، ماری خوش خط وخال باریک وبلند ، جلوی پایم

ایستاد ، یک قالیچه ابریشمی بر پشتش ویک دسته گل مریم در دهانش با

چشمان بسته ومن نمیدانستم که زهر او درکجا پنهان است و چگونه روزی

مرا وروح مرا مسموم میسازد .

او مرا به لانه ماران برد مارانی ریزو درشت  که هرکدام زبانی به درازای

چند متر ودندانهای زهر آلودشان با نیشخند ی نمایان بود.

هنوز پس از چند سال جای نیش آنها مرا آزار میدهد واین درحالی است که

من پاد زهر را داشتم ؛ وبا روح خالی از هرگونه آلودگیها یم میتوانستم پمادی

روی زخم هایم بگذارم.

هنوز هم گاهگاهی جای نیشی  مرا بیاد آن سرزمین ( ما ران ) میاندازد وروحم

را آزار میدهد .با آنکه میدانم بیشتر آنها سرشان با سنگ زمانه له شده باز هنوز

پس مانده های آنها در اطراف دنیامشغول نشخوا رکردن وبلعیدن دیگران میباشند

گفتم :

آیا بهتر نیست  که نگذاری روح تو بیشتر ازاین آزار ببیند وهمه چیز را فراموش

کنی ؟

گفت :

میدانی ایمان یعنی چه ؟

گفتم بلی ، ایمان یعنی وجدان وحس عطوفت ومهربانی در قلب یک انسان

والاوراستین .

گفت :

اما آنها ایمان نداشتند  تنها یک دین موروثی را دنبال میکردند ، دزدی میکردند

دروغ میگفتند ؛ تهمت میزدند ،  قمار ومشروب وکشیدن همه گونه مواد مخدر

جزیی از اشرافیتشان بود ، باد به غب غب میانداختتند ؛ در میان آنها هیچ مرد

تحصیل کرده ای نبود ، تنها به دنباله بو گندوی خود  میبالیدند ودر کنار همه

اینها با صدای بلند میگفتند " آلله اکبر " .بد ون آنکه به آنچه که انجام داده

بودند فکر کنند.

گفتم :

بهترین علاج تو فراموشی است  گاهی آلزایمر  بد چیزی نیست وانسان میتواند

همه گذشته هایش را اهم از بد یاخوب فراموش کند !!! .

گفت : نه ! نه ! من چگونه میتوانم فراموش کنم منکه بهترین سالهای عمرم را

در میان جمع این ماران گذراندم ؟!

ادامه داد  : ببین من عاشق اشعار حافظ ومولانا بودم ، آنها میگوز.....

من هروز دوش میگرفتم ، آنها مرا بباد تمسخر میگرفتند ، من با بهترین وخوشبوترین

کرمها وعطرها پیکرم را ماساژ میدادم ودر میان بوهای ناشی از دود تریا ک وآروغ

همه چیز از بین میرفت .

من لب به ترشی وپیاز وغیره نمیزدم ، آنها کاسه کاسه ترشی پیار وسیر میخوردند

ویک آروغ دنباله دار هم در  دنبال آن برایم حواله میدادند.

من میز ناهار خوری را به بهترین شکل میاراستم ، آنها روی زمین ولو میشدند وبا

دست لقمه میگرفتند وبه دهان گنده شان میفرستادند .

من بهتر ین وشکیل ترین غذاها ها راآماده میساختم ، آنها به دنبال گوشت ونخود شب

مانده بودند !

من در موسیقی غرق میشدم ، آنها در دود افیون وعرق شب مانده وماست وخیار ....

من سرم درون کتابهایم بود وآنها مشغول تیز کردن خنجر ( نامردمی) خود .

بمن بگو ... حال بگو ...چگونه میتوانم فراموش کنم ؟

 فرار پشت فرار ، از این سرزمین به آن سر زمین وباز به دنبالم میامدند وآش همان

آش وکاسه همان کاسه .

امروز بعضی از آنها هنوز مانده اند زندگی برایشان بر وفق مراد است ، عرق خوری

پنهانی ، قمار پنهانی ، دزدی علنی ، زنای بامحا رم ، همان گوشت ونخود با چنگلهای

دستشان وپشت بند آن آروغ وسپس گو ......... وچیزهای دیگری که خودت بهتر میدانی

پیش خود فکر کردم گاهی آلزایمر بهترین علاج این گونه دردهاست .

..........

ثریا / اسپانیا

 

وهمه چیز را فراموش

کنی ؟