ثریا ایرانمنش ،و …لب پرچین ، مقیم اسپانیا .!
بیا غم های خود با هم بگوییم / که اندوهی فراوان در دل ماست
بیا با هم بسوزیم وبنالیم / که سوز عشق در آب وگل ماست ،…… میم ،طاها
هر آرمان وارزویی رویاییست. که گاهی می‌توان انرا در واقعیت تعبیر کرد .
امروز دلم میخواست که آیکاش سفر اول را سوییس انتخاب میکردم. حال. تازه هوس کردم به کوههای آلپ سفر کنم. وان خانه. را که هرسال او میرفت برای اسکی ببینم ، اما در حال حاضر تنها این یک رویاست وتعبیر آن روی ایننه من نشسته اول باید از خواب بیدار شوم مانند همه هموطنانم همیشه در خواب راه رفته ایم ورویاهایمان را با روباهای دیگری تعبیر کرده ایم ودر هر تعبیری باز جای پای ما معلوم است ،
ما همیشه کوشیدیم که رویا هارا به حقیقت تبدیل کنیم وبا آنها به زندگی بی معنی خود ادامه دهیم . ما حتی در بیداری تیز خواب میبینیم ،
امروز به سر زمینی که در آن رشد کرده ام مینگرم که همه مردم. را به دو نیمه اره کرده اند ودیگر یک انسان کامل ودونیمه شده یافت نمی‌شود ،
وهر انسانی بخیال خود آن نیمه دیگرا. یا به دست فراموشی سپرده ویا بخاک تقدیم کرده لست ،
حال همه ما تقریبا یک انسان نیمه شده اره شده با چند تکه شده ایم وبرای پیدا کردن خودمان در تلاشیم .
در هر انسانی یک. « من». ویک « تو ». زندگی می‌کند با هم کنار آمده اند در آن روزها شهر ما تبدیل به گورستانی بزرگ نشده بود وما همه در کنار هم میزیستیم بودند ها بودندونبودی کمتر داشتیم . .
امرو.جلوی هر کسی یک دیوار سخت وبتونی است که راه را بر همه مسدود می‌کند ،
من در این دیار. آزادی تنها در چهار دیواری اطاقم خانه ام آزادم نه بیشتر هنگامیکه درب خانه را باز می‌کنم. تا هوایی وارد شود بسرعت چراهای روشن شده دوربین‌ها بکار میافتند ، ومرا که جلوی درب ایستاه ام شکل می‌دهند ، آیا از من میترسید ؟ یا آنقدر مرا دوست دارید که حتی اگر کسی زنگ درب را فشار دهد عکس او روی همه گوشی ها میافتد ؟!
بنا بر این همه آرزوهایم را در گورستانی دفن کرده ام ودر شهر تنها تیمه من نیمه های بریده دیگر مانند من با یک پا لی لی کنان زباله را درون کیسه ها ریخته بخانه میاوریم وزباله تصفیه شده را بیرون میبریم انهم در یک ساعت معین وجدا از هم. ،
به هر سو که نگاه می‌کنیم دیواری سخت وسپید وصاف روبرویت ایستاده وتو هنوز زنده ای. به خاک سپرده نشدی روزی دیوارها نقش ونگاری داشت پرده ها همه گلدار بودند همه چیز خیال انگیز بود ، در آن زمان ما هنوز غوره های نارسی بودیم بر درختی تناور نور خورشید بر پیکر ما میتابید تا تبدیل به شرابی شعف اور شویم ویا انگوری شیرین ،
امروز همه آنها. آرزو شده اند. ورویا ومن در زیر یک،نبرد تاریخی و آینده تاریک روزهای بیشمار را شمارش می‌کنم. وارزوهارا در دل میپرورانم. تا روزی دیگر به گونه ای دیگر دوست داشتنی شوند ….. ،
پایان ..ثریا / 20/07/2023 میلادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر