حضرت اجل أجل رهبری در حال موت ،
این نامه را زنی میویسد در کنار رودخانه زندگی. که دارد پایان می‌گیرد مادری دردمند وبیمار.
هر نوری سایه ای دارد. منهم سایه دارم سایه هایم بیشمارند وزیر هر خاموشی گفتاری هست که گفته های من نیز بیشمارند بعضی از اوقات که دردها امانم بدهند فکرم روشن وباز باشد چیزکی روی ای صفحه در حال تحول و پرواز مینویسم وبه دست باد میدهم همه انرا میخوانند برایم مهم نیست که چه کسی مرا می شناسد ویا ارزیابی آنها ابدا در زندگیم اهمیتی ندارد در این اندیشه ایستاده ام که هر گفته ونوشته ای نیز از خود سایه ای بجا میگذارد
خوب عده در سایه یک قدرت نا توانی وخاموش زیر نورهای مصنوعی سخن خداوندی.د ارند
وقدرت بدنی آنها قدرت روحی آنها ضعیف آست . باید از انرژی دیگران بهره بگیرند وهمه ضعفا بیچارگان ولگردهای خیابانی ودرمانده هارا مانند. رباط لباس بپوشانند وگرد خود جمع نمایند تا قدرت پوشالی خود را نشان دهند ، کم کم نور وروشنایی آنها میخکشد وخودشان به قعر تا یکی فرو
میروند تا ریخ را میشود دستکاری کرد جابجا نمود میتوان از یک قاتل قهرمان ساخت ویک فرشته را شیطان جلوه داد اما نور ذاتی نور قدرت واقعی همه چیز را میسوزاند امروز آن رژیم گذشته ورفته قرین رحمت امر ز ش همه جهان آست وهمه. تأویل گران از او سخن روشن بر زبان میاورند که بصورت رحمت ومحبت پاشیده شده است ااما بازیگرانی از نوع شما وهمکاران وهم فکرانتان که قوانین شرعی سخت را قرن ها بر گرده زن ایرانی مهر کردید وهمه ضعفا ی فکر واندیشه بجای روشنگری در سایه آن قوانین منحوس رقصیدند. باعث از هم گسیختگی های بسیاری شد دیکر نوری حتی در سایه أفتاب هم پدید نیامد .
من أن زنی نبودم که تن به قضا داده رضایت حاصل کنم وبردگی مردی را بپذیرم که بیسواد بود وصرفا بخاطر پشتوانه بازاری بودن اجدادش تحقیر شوم . ایستادم بد جوری هم ایستادم. جنگ دو طرفه شد او قدرت مالی.داشت من قدرت اندبشه. باید اول برایتان بنویسم که :من از دیار وهم خون همان مرد روشنگرا وروشن فکر ی که اندیشه هایش ممنوع وخودش کشته شد میرزا اقاخان کرمانی هستم خون او در رگهایم جاریست هردو غربت را برگزیدیم درمیان آن قشری که کور کورانه عوامر مذهبی شما را قانون ساخته وحاکم بر سر نوشت ما کرده بودندما گر یختیم اما من چهار فرزند از شیر خوار تا شش ساله نیز به دنبال داشتم. بی هیچ پشتوانه مالی ویا انسانی ،
نور خود را به همه جا پخش کردم پیدا وگسترده خاموش در تاریکی سوزن زدم. همه اطرافیان از ظن خود یار من شدند برایم افسانه ها ساختند اما همهرا من امروز به یک زیبایی و تعالی ویک هیبت روشن مبدل کردم ،
متاسفم که صفحه جا ندارد اما خواستم بشما فرمانده درمانده عرض کنم که شما از قدرت درونی یک زن بیخبرید. این قدرت شمشیر است خود شیر است. واز أفتاب نشانه دارد وتشئت می‌گیرد مانند شما دل کوران در زیر زمینهای تاریک مانند موش کور. زندگی نمیکنیم
شما رفتنی هستید کاوه ونجات دهنده ما بک زن یک دختر است قهرمان ما یک زن است که هیچکس اورا نمیشناسد او از عرش بر فرش سر زمین کوروش خواهد نشست ،
زیاده عرضی نیست ،
بک مادر ،،،یک رن. ….ویک دختر رنج کشیده…… ویک بیوه تنها ،
.ثریا
چهارم اکتبر دوهزارو بیست ودو برابر با دوازدهم مهر ماه ۲۵۸۵ شاهنشاهی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر