ثریا ایرانمنش «لب پرچین » اسپانیا
ای شب ، چه بسر داری /. برگو چه خبر داری / از عاشق بیمار / از مردم بیدار
ای شب چه غم افزایی / غم بر سر غمهایی / عزم سفرت کو ؟ مرغ سحرت کو .
شب شب است تاریکی است. سکوت تنهایی نگرانی بیداری. واینکه سر انجام چه خواهد شد ،
گرگهای گرسنه در اطراف نشسته اند. در تاریکی ودر انتظار آن طعمه بزرگند. در میان آن مردم خسته آزرده و رنج دیده و برخاسته به ستیز هستند کسانیکه که باید یادداشت بنویسند وبه گرگها بر سانند ،
آنهایی که مثلا از رژیم قبلی بریده حال به آزادگان ملحق شده اند تنها همان پوست موزی هستند که دیگران را بر زمین میزنندوخود از رویشان رد میشوند. آنها دیگر به مفت خوری ولیچار گویی فحاشی عادت کرده اند ادب ،متانت و نجابت وزیبایی وظرافت ایرانی بودن را از دست داده اند همه دیو شده اند باشگاه میروند کله پاچه میخورند وبه پسران ودختران کوچک طبق وحی الهی تجاوز میکنند. اموال بیوه زنی. را به یغما میبرند
شب گذشته بیاد پسر عم خودم بودم.
چگونه با افتخار دست به سر دوشی های افسری خود میکشید بخود میباشید واز اینکه درجه گرفته وسرهنگ شده پارتی ومیهمانی میداد. عضو ساواک بود ،از اینکه پسرش در بیمارستانی که لیلای ما دختر شاهنشاه به دنیا آمده بود بخود میبالید .
پس از انقلاب. برای انحصار وراثت به ایران رفتم سالها بود. که از آن مردم تازه. ودو پا به دور بودم. پسر دایی با یک فرنچ کهنه افسری عضو تبم آن نامردان شده بود خانه ای بزرگ‌تر در بهترین نقطه شهر. از او پرسیدم با اموال مادرم چه کردید با خانه اش چه کردید !؟
گفت ، خانه اش را برای دخترم خریدم پولش را برداشتم تا برایش نماز وروزه بخوانم. خودش وصیت کرده بود شما خارج نشینان حق هیچ چیزی را ندارید دیگر با من هم خرف مزن ،،،،،،،
تنها شده بودم فورا برگشتم معشوق جاودانه ام آن مرد ابدی او نیز به تازه ها گروییده بود ودر محضر حضرت رهبری موسیقی مینواخت وایشان اشعاری را بیان میداشتند به همراه دو د تریاک ،
دیگر بر نگشتم .
دوستان لندن نشین را جا گذاشتم تا با اتومبیل‌ها ی لوکسشان. ولباسهای مارک دارشان دوره‌م. رامی بازی کنند با بچه ها. به یک ده کوره در این شهر. آمدیم ،نزدیک به سی سال است که در اینجا ساکن هستیم میان دهاتی های مهربان ساده با لباسهای بیقواره شلوارک تی شرت ومهربانی نان دهاتی به همراه شیر ،
بچه ها تحصیلاتشان را تمام کرده بودند برگشتند تا به کار گل مشغول شوند ومن کم کم. پای به میان سالی گذاشتم
ما در ارتفاع زندگی میکنیم در جایی که بیشتر به آسمان نزدیک باشیم تا زمین احتیاجی به خورده ریزه های دیگران نداریم همه کار کردیم شرافتمندانه وامروز سر بلندم چهار نوه من در دانشگاه‌ها درس میخوانند و دخترانم به خانه شوهر رفتنذ خیلی خیلی ساده. ودهاتی وار وپسرم زنی گرفت که قوی ترین زن جهان است عروس بسیار مهربانی برای من ،،،،،،،،و
برایم دلسوزی نمیکنند میدانند که چقدر از این دلسوزی ها بیزارم وچقدر متنفرم
آنچه را که از دست دادم بعنوان
صدقه به آن گرسنکان ونان نخورده ها و با باد حرکت کرد،ه ها !! بخشیدم وخود با یک پرچم سه رنگ در کنار کتاب‌هایم و صفحات موسیقی آم و گلدوزی هایم به همراه میهمانی که خواب را شبها بخصوص از چشمانم می‌گیرد زندگی را میگذرانم وهر صبح به آفتاب سلامی تازه دارم اگر دردها بگذارند وفغانم بهخانه همسا یه نرسد ،برای جوانان وطنم دعا مبکنم برای آزادی سر زمینم اگر گه دیگر امید دیدن انرا ندارم اما همچنان پی گیر. همه جریان‌ها هستم ،
حال نمیدانم پسر دایی یا پسر عمه هنوز فرنچ سرهنگی خود را دارد. تا دوباره بپوشد ؟! پایان
ثریا ایرانمنش 28/09 /2022 میلادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر