ثریا ایرانمنش « لب پرچین » اسپانیا
بگذارید که بینندگان با آفتاب بزرگ ،
در روز دراز روشنشان
به چراغ خردما که فقط نور به یک أن ویک گام میندواند
از ته دل بخندند و هر کجا کوی رسوایی مارا. بکوبند
ما رفتن گام به گام را دوست میداریم ،،،،،ما رهرویم ،،،، (شادروان منوچهر جمالی
دیر زمانی دوستی واستادی از طایفه همین فیلسوف. نامبرده. برایم نوشت که :
همه پیر میش‌یم اما دعا کن که بد پیر نشویم پیران خوبی. باقی بمانیم ،
آن روز. من گفته ان بزرگوار را به سهو گرفتم وان نازنین مرد نیز از دنیا رفت. وامروز. در میان بعضی از افراد سالخورده . وپابه سن گذاشته. میبینم که تا چه حد بد پیر شده اند. تقصیر هم ندارند. دولت جمهوری چند دستگی را بین همه ایجاد کرد وعده ای را خرید نان خور خود ساخت طبیعی است که امروز. باید جدا جدااز یکدیگرا راه برویم وبا خودرا به نشناختن بزنیم هرجند سالها نان ونمک خانوادای را خورده ایم واز کمکهای زیادی او بهره برده ایم ،
امروز عده ای بد جور پیر شده اند. منافع آنها در انسوی آب‌هاست وبقیه بماند
که هیچکس مانند من. بدینگونه تن به غارت خود نداد تا روحش را حفظ کند. وهیچکس به نکبت من زندگی نکرد تا خودش باشد ،
روز گذشته. نوه کوچک وشاید آخرین نوه من برای خدا حافظی آمد گویا امروز بسوی سر زمینی دیگر پرواز میکند برای ادامه تحصیل طب وزیست شناسی ،
اورا در بغل فشردم جلوی بغضم را گرفتم. اما او رفت ودر راهرو پنهانی. گریست واشک مادرش را تیز در آورد وتا جلوی آسانسور میگریست من خونسرد نشسته بودم اشک‌های اورا . مانند مروارید جمع کردم و امروز دیدم چقدر ثروتمند هستم مادر بزرگ خوبیبرایشان بودم واین مروارید ها را درون سینه ام کاشتم ومیدانم مزرعه ای خواهد شد
وبیاد گفته آن استاد بزرگوارم افتادم که گفت ( خد ا کند بد پیر نشوی ) ،
در تمام دوران بیماریم. تنها م‌ونس من همین نوشته ها وخواندنها بود. وهست تا روزیکه باید سوار کالسکه سیاه مرگ شوم وبه آخرین خانه خویش بروم نه ترسی دارم و نه وحشتی. تا بحا ل با بیماری جنگیده ام. من در دره امرداد به دنیا آمده ام بین شیر وتابش خورشید بنا بر ابن هیچ سنگ ریزه ناچیزی بمن اصابت نخواهد کرد من ایستاده ام. ،
وما همه رهروانیم از ما چه بر جای میماند ، یک خاطره تلخ. یا یک تابلوی بزرگ نقاشی. بر دیوار پایان
ثریا ایرانمنش
22/09/2022 ،
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر