ثریا ایرانمنش « لب » پرچین اسپانیا
تابستان رو به اتمام است بوی خوش پاییز به مشام میرسد. ومن همچنان روی همان صندلی. معروف خود تمام تابستان نشستم راه گریزم به هر سو بسته بود ودلم بیقرار میل داشتم بسوی بگریزم در بک بیقراری ونا آرامی. میسوختم اما دیگر جسمم. حوصله نداشت
مقصدم. را هر شب در تاریکی ها می یابم بین اطاق نشیمن واطاق خواب در تا ریکی ها دیگر میلی به هیچ پشتیبانی ندارم همان آتشی بودم که دودم. به چشم دیگران رفت وانهارا سوزاند وروشناییم چراغ. راه زندگانیم شد .
عشق ، بلی عشق همیشه در قلبم زنده بود وگاهی در این فکر بودم که ایکاش حد اقل او زنده بود هرچند در خاموشی مرا مینگریست اما مانند برقی بود که زیر تو ده ای برف پنهان باشد .
این عشق هیچگاه از دل من نرفت هنوز اثری از آن در قلب فرسوده ام باقیمانده و،گآهی نگاهم. را بسوی خود میکشد
فریاد شد آتش شد حریق شد ومرا سوزاند عشقی ناگهانی که فروزان شد .
من در شهر خودم درمیان
مردم خودم نیز رانده از همه بودم تنها کوه ها دشتها وبیابانها مرا در خود جای میدادند
حلقه ای بودم که بیگانه وار بر گردن دیکری آویخته بودم ، خاله‌ام به مادرم میکفت چرا اورا به پدرش ندادی یک مرد عیاش عرق خور پسر هم که نیست در اینده به درد تو بخورد .سپس نگاهی به رویم میانداخت
ومیگفت ، برو برو پیش عددلیب بگو‌‌چیزی بتو بدهد تا بخوری ،
عندلبیب در آن زمان از نظر من بک غول بود پوستی تیره چشمانی غرق خون بلند قامت وبی رحم وهمه کاره بی بی ،
من حتی تا زانوی او هم. قدم نمیرسید
همیشه بیرون از خانه میماندم تا دوستان بهتری را بیابم
ودرون ان خانه پدر مرا بیاد آنها نیاورد که عرق مینوشد سینما دارد بازی میکند و به. محله های بد نام می‌رود قمار میکند ود ودرشکه مادرم را با خود میبرد هفته ها و اسبها را زجر میدهد ،
بنا براین دختر چنین مردی ابدا قابل حرمت نبود .
هنوز یادی از ان زنان در خاطرم هست وامروز در سر زمینم فاضله ها ویا فاطی کماندوهارا میبینم که چگونه أن دختران آن سر زمین ر ا میگیرند در این فکرم که ریشه این افکار فرن هاست که در شعور ومغز عده ای رخنه کرده وکنده شده ودر آوردن آن کاری بس دشوار است ،
هنوز آن گوشه خیابانی که پسر خاله ام بی اعتنا از کنارم گذشت بیاد د ارم وهنوز آن زنان مطهری که از کنارم میگذاشتند دامن چادر سیاهخودر ا جمع می‌کردند از باد نبرده ام ،
حال در این غربت تنهایی ولبیقراری حسرت خانه بر دلم مانده آست ،
لحظه ای می ایستم وسپس به آن ریشه فرو می‌روم ،
پدرم توبه کرد درویش شد اما دیکر برای همه چیز دیر بود خیلی دیر .
هم برای من وهم برای او .
پایان
ثریا ایرانمنش . 01/09/2022 میلادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر