لب پرچین » اسپانیا « ثریا ایرانمنش
———————————————-
گر گذارت روزگاری ، سوی گورستان فتاد
بر مزارم گریه وزرای مکن ، اشک بیحاصل مریز
در غم مرگم عزا داری مکن
گور من از من تهی است. ، بهر یار زنده غمخواری مکن
سر بسوی آسمان کن ، مهر تابان را ببین
در سکوت شامگاهان ماه رخشان را ببین
من همان تابنده مهرم . پرتو رخشنده ماهم
قطره جانبخش ابرم ، قامت رقصنده سروم
مرغ شاد نغمه خوانم ، چلچراغ کهکشانم
گر گذارت روزگاری بر مزار من فتاد
ناله وزرای مکن
در رسای یار دیرینت گهر باری مکن
چشم جان بگشا مرا در گه جانان بین
ساکن منزلگه یزدان ببین
ذره ام در ذات هستی تا ابد پاینده ام
پرتو خورشید عشقم جاودان تابنده. ام
سروده ای از نازنین یاری دیرین که سالها در گور خفته است اما همچنان میدرخشد
«ح، شین» ،
از این رو انرا برای خودم نیز نوشتم وتقدیم میدارم . ثریا
ششم ژولای دوهزارو بیست ودو میلادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر