در گشودند به باغ گل سرخ / ومن دلشده را . به سرا پرده رنگین به تماشا بردند .
من به باغ گل سرخ/ با زبان بلبل خواندم /
صبح ناگهان ازخواب بر میخیزی ! قانونی جدید بر زندگی تو حاکم است از زیر لحاف گرم سرت را به بیرون میکشی دراطاقی که حکم یخچال را دارد مانند عهد ویکتوریا وزنان وبردگان طبقه زیرین باید فورا خودت را در لابلای آنچه که به دستت میرسد بپوشانی هوا ی اطاق سرد است خیلی سرد .
کجا هستم > در چه سر زمینی ؟ طوفان خانه مرا به کجا کشانید ؟ کجاست آن اطاقهای گرم آفتاب رو با شوفاژ های همیشه روشن بسرعت برق خودترا به حمام میرسانی حمام سرد تراز کوهستانی پر برف ! بپوشان خودترا خوب بپوشان . راهروها سرد اطاق نشیمن سرد با یک بخاری برقی که آخر ما باید همه حقوق ماهیانه ات را به انها بپردازی !
من ! آلیس ! در سر زمین عجایب ! عجیب تر ا ز همه زمانی که زیسته ام . اه! برو شکر گذار باش که درمیان پناهندگان نیستی تا یخ بزنی خودم را محکم میان شال وشوار وپتو پیجیده ام .درانتظار چه نشسته ام باید بلند شوم با دمای دهانم دستهای یخ زده ام را گرم کنم وبسوی اشپزخانه بدوم . یک قهوه داغ ! کافی است .
سپس مینشینم ودل میسپارم به آهنگ دلم که سرد و وبیمار بر میخیزد دیگر آن نرمش وآرامش روزهای قدیم را ندارد واژه ها کم کم سایه هایشان محو میشوند . آهنگی شوم از دور دستها بگوش میرسد قانون جنگل به اینجا هم رسید ! حال هرچه را که میبینی بشکل سنگ خارا یا خار گلی که قلب ترا سوراخ میکند دیگر کسی ترا درآغوش نخواهد فشرد تا از گرمای وجودش بتو نیرو بدهد درآغوش کشیدن ممنوع است باید روی خط کشی های راه رفت تاریکی بر همه جا سایه انداخته دهانها مانند سگ های ولگرد بسته است وهمه آنهاییکه این تاریکی را بوجود آورده اند خود درزیر نور چلچراغهای هزار رنگ به رقص و پایکوبی مشغولند .
خدا ؟ خدا گم شده او دیگر نیست تا در بلند گوی خود بدمد ومارا بترساند گوهر تاریکی بر همه جا سایه انداخته است وآهنگهای چندش آوری که هیچ هم آهنگی با هم ندارند درکجا باید اورا یافت وبه دامنش ـآویخت ؟ درمیان کتب های اسمانی که ئبود درصومعه ودیر وگلدسته ها هم نبود پس کجاست ؟
دلم در نایی میدمد درکردارهای بیهوده افتاده آیا درخوابم ؟ ان بانگ بلند چیست وازکجا برمیخیزد ؟ همه جا تاریکی است و روی همه چیز را پوشانیده اند .
شب یلدا به زودی فرا میرسد . آیا پس ازاین شب تاریک ما روزی روشنایی را دوباره خواهیم دید؟
همه اینها امیدهای های واهی است وآن اهنگهای بی نهایت که هیج هم آهنگی باهم ندارند معمایی است که کسی نمیتواند آنرا حل نماید .
زندگی وهستی ما دردست سازندگان داروهاست وبس .
د ر پریخانه پر نقش هزار آینه / خویشتن را به هزاران سیما دیدم .وبا لب اینه خندیدم !
من بباغ گل سرخ همره قافله رنگا رنگ / به سفر رفتم از خاک به گل . درقفس رنگین شکفتن را / درچشمه نور . مژده دادم به بهار !.......: هوشنگ ابتهاج"
و.......من همان الیسم در سر زمین عجایب بدون کفشهای قرمزی که جادوگر زمان بمن بدهد .ث
پایان
ثریا ایرانمنش 22/ 11/ 2021 میلادی . بس
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر