سخن از زلف تو گویند دل وشانه بهم
می نمایند دو گم گشته ره خانه بهم
حرمت کوی تو گر شیخ وبرهمن یابند
نفروشند دگر کعبه وبتخانه بهم ........."صفیر اصفهانی "
در هوایی داغ ، ودم کرده وگاهی کمبود اکسیژن و خیلی خبرها که بمن مربوط نمیشود ، من خارج از مرز زندگیم سرودی مخصوص خود دارم وبه هرچیز تازه ای از دید ی نگاه میکنم که مخصوص خودم میباشد ومیتوانم ببینم که از اعمقا ق تاریکی چه ناله ای بر میخیزد .
برای آنکه بنویسم ، احتیاج به یک : ملهم : دارم چندان میلی ندارم عاشق داشته باشم ویا معشوقی این هرد و حال مرا بهم میزند سخن از " دوست " میگویم ، دوستی که دیگر نیست واگر امروز بود این همه تاریکی را نمی شناخت ، او در مغز خود مینواخت وگمان نکنم درگیتی هیچ نوازنده ای مانند او بتواند از نوک مداد خود آنهمه کلماترا بیرون بریزد که همه نوای یک ساز را داشتند .
او همیشه دریک اشتیاق میسوخت واز جداییها مینالید ، من سپر بلای او بودم صمیمی با او وخودم واین خصلت من است ، گوشم برای شنیدن سخنان او باز بود ، چشمانم برای پوشیدن عیبهای او بسته میماند با گوش روشنم آوای اورا میشنیدم وهستیم را بااو یکی کرده بودم .
زمانیکه سخت دل به سرود ویژه او سپرده بودم از راههای دور وداشتم درسایه اش راه میرفتم وگم میشدم ندایی بمن رسید که او هم رفت !
به کجا؟ ومن با واژهای او گریستم ، با نوشته هایش ، با یاد آوری گفته هایش و تمام کلمات را که به دل سپرده بودم بیرون ریختم تا اورا بیابم اما خودم را دیدم ، عریان ، خود من معنا شده بودم .
حال امروز دلی دارم که درگوشه ای افتاده بی ثمر هیچ مشتی وهیچ کوبنده ای نمیتواند آنرا باز کند ، تنها گوهر تاریکی دران جای دارد وخدا؟ خدایی که خود آنرا ساخته ام و در کنارش نشسته است واین اوست که نوازنده پنهانی است خود معماست .خود خدا ، یعنی [عشق .] .
امروز دیگر برای دیدن وشنیدن وگفتن همه چیز دیر است ، معیارها عوض شده اند جایشان را چیزهای تنفر آوری گرفته اند دیگر هیچگاه نمیتوان به دنبال یک کلمه پاکیزه رفت بلکه آهنگ چتدش آوری که ترکیب شده از واژه های های بی تناسب و تهوع آور .
زمین لرزید ، آسمان لرزید ، آبها از حرکت ایستادند کوهها غرش برداشتند و آتشفشانها طغیان کردند ، من پشت پنجره خیال آنها را میدیدم وبا خود گفتم که :
دیگر وقت رفتن است ، چمدانت را لبریز ازهوای نفسهای گرم کن ، گام های سنگینت بیهوده زمین را آزار میدهند ، باید رفت و
و باید همان آتش در نیستان را زمزمه کرد خودم در نیستان افتادم و سوزاندم و سوختم .ث
دوستان بهر من از حالت مجنون گویید
که خوش آید خبر حال دو دیوانه بهم
در قیامت باز به رهش فرو ریزم جان
افتد آنجا چو گذار من و جانانه بهم ......صفیر.....
------------------------------------------------
ثریا ایرانمنش » لب پرچین « ........
07 جون 2017 میلادی / اسپانیا / یک دلنوشته !
