زمان و زمانه

من ناله تو میشنوم در خروش باد

من ناله ترا میشنوم در حرق آتش

چشم دلم به مرگ سیاه تو مینگرد

ای بینوا مرد روی پلیدان سیاه 

امروز جمعه دردناک وسیاهی است ، همیشه اتفاقات درجمعه میافتند تا سیاهی اورا بیشتر کنند ، امروز عیسی مسیح را خواهند کشت !

انسانی که تنها راه رفت وحرف زد وگفت حقیقت نه آنست که شما میپندارید ، حقیقت چیز دیگری است آن زمان با این زمان هیچ فرقی نکرده است انسان ناچیز که خودرا باد میکند  از آب وباد وخاک برخاست تنها مهر ومهربانی بود که بر دلها نشست ، انسان حیوان  با هم یکی شده اند ویکی هستند تنها فرق آنها شعور بالای یک انسان است ، خداوند دمی بود که باد شد  آب شد زمین شد گیاه شد ودرپایان نقش انسانرا بخود گرفت  وخدا را درخود دید نقش خدارا در آیینه باطن خود دید .

حال امروز این خدا چند تکه شده است تنها انکه خردمندانه میاندیشد براین گمان است که خود میتواند یک خدای واحد باشد .

زمان بدی است ، شاید هم همیشه باین شکل بوده وما وجود نداشتیم وشاید فردا هم به همین شکل باقی بماند که ما نیستیم ما بشر اسیر دست  زمان ومکانیم نه بیشتر .

افسانه ها شیریند سپس آنچنان در مذاق ما حل میشوند که جزیی از واقعیت  شده ودیگر بیرون آمدن ازان غیر ممکن است ، تنها میدانم که یک انسان خردمند تنها به عقل وشعور خودش پناه میبرد ، امروز همه چیز از میان رفته  نامی از خرد نیست تنها شاید یک لغت درمیان کتب قدیمی باشد .

امروز از ان روی برای آن مرد مصلوب غمگینم که او خود حقیقت بود ، بی آلایش بود ، ساده بود ، نگاهش به دنیا از نوع دیگری بود ، او ریا را نمیشناخت وحرص وطمع را فرا نگرفته بود  نه معلم بود ونه استاد ونه سیاستمدار !! عده ای اورا بیمار روانی خواندند وعده ای که گرد او جمع شده بودند زبان وبیانش را نفهمیدند  اما ناحود آگاه اورا شهسوار خطاب کردند ، ومارا بیمارانی که کلام آنهارا نمیدانیم .

امروز همه چیز زیر خاک نفرت بار سیاست غرق شده است هرکسی برای پیش برد مقاصد خود از این راه استفاده میکند میداند که فریب دادن مردم تا چه حد اسان وتا چه  حد میتواند اورا بجلو براند  ، بیان وکلام باید بنوعی باشد که بیننده وشنونده را مبهوت خود سازد فریا د کشیدن هیچ مباهاتی ندارد میتوان با لبخندی چشمکی وبیانی شیرین همه را مجذوب ساخت  واو این درس را نخوانده بود ، ساده بود ، پاهایش برهنه بودند خارهای بیابان وزخمها اورا آزا نمیدادند او از فریب اهریمنی که در وجود بعضی انسانها نشسته بود بیخبر بود..

حال با اشتیاق تمام منتظرند که او از گور برخیزد وزمان نازه ای برسد تا نفسی تازه بکشند آنهم روزی را انتخاب کرده اند که زمانی خیلی دور بابلیان وآشوریان که امروز نامی هم از انها نیست چنین روزی را روز خیزش طبیعت وسر برآوردن زمین از خاک وسرمای زمستانی بود واین روز را " پاکیزه " میپنداشتند وجشن میگرفتند  ، 

افسانه ها قوت گرفت زایش او افتاد به شب یلدای ایرانیان پاک نهاد ورستاخیز او افتاد به زمان طبیعت پاکیزه زمین عهد بابلیان وآشوریان . زمانه عوض شد اما افسانه همچنان باقی ماند .

گفتم که سفید ، رنگ پاک زمان ماست 

هرچند  رنگ سبز طبیعت  سخت دلربا بود

اما سرود تازه تری   بگوش رسید 

که بالاترداز سیاهی رنگی نبود 

وامروز تنها رنگ باقیمانده رنگ سیاه است که برچهره  ها وپیکر مردم دنیا نشسته است .

پایان 

ثریا ایرانمنش " لب پرچین" 14/04/2017 میلادی /برابر با 25/01/1396شمسی / اسپانیا .