آبهای گلگون

د رجستجوی دلم هستم ، در یک طارمی سیاه وگرفته 

اوارا گم کرده ام ، 

اورا به هر حیله فرا میخوانم

 در نقب  گلوی نقشه جهان 

ویران شده است 

گم شده است 

دلهای سیاه ، چون قیر ذوب شد جاریند 

دل من ، یک ماهی  در دریاچه ای از آبهای نیلگون

 وراه آن بسته است 

به هیچ جا راه ندارد 

خسته ام ، خسته ازانهمه  هیاهو وجنجال ، خسته ازاینهمه بگو ومگو ، دنیا از سالها پیش تبدیل به یک قمارخانه بزرگ شده همه دست دردست طلا ، واسکناسهای ارزی وتبدیل آن وخرید وفروش سهام ، حال رییس قمار خانه آمده ،  او یک قمار باز قهار است ، کازینوهایش باز به روی همه قمار بازان .

اینهمه جنجال  برای چیست  ؟

شب گذشته درحین نوشتن ناگهان صفحه وبلاگم تغییر شکل دارد وخطوطو مانند مورچه های سواری رویهم وبه دنباهل م راه افتادند 

اگر مردی با این خطوط بنویس ، صدها بار خط را عوض کردم باز برگشت به همین صورت وکیفیت حال .

ضد ویروسم بالا آمد ، دوهزار وچهار صد ویروس !!! برای چند کلمه .وچند خط سرگرمی من !

نه میل ندارم تسلیم شوم ، با همین خط هم میشود نوشت ، مگر روزی دستوری برسد که من باید این لپ تاپرا کنار بگذارم ، کتابچه وقلم ومداد وخودکار هست ، برای دلم مینوسم ، نه برای کسی که بمن نمره بدهد ویا هورا بکشد ، من احتیاجی باین تعارف ها ندارم .

خسته ام از این شب نخوابیها ، خسته ام از این بیداریها ، خسته ام از این مردم بی تفاوت ، خسته ام ، اما نه ا زدنیا وزیباییهاش امروز باید تمام روز درخانه باشم  مردیکه برای تعمیر چادرهای با لکن میاید همه را آماده کرده است وامروز میاید .بیرون افتابی درخشان تابیده آفتاب پاییزی . روز گذشته دخترم برایم ( انبه) فرستاد  از باغ پدر شوهرش چیده بود ، درانتظار خرمالوها هستم ! تا برسند ! هر چه باشد بچه ده میباشم وافتخار میکنم که این صفت پاکیزه آبهای سر زمینم را باخودم هنوز همراه دارم .

ابر گریانم  که به خونابه اشک

 میکشم درددل خود  ، نقش آتش اندوهی را 

سینه تنگ من ، هیهات  ،  از بار غمی سنگین است 

پاره ابرم  که نهان ساخته کوهی را دردل خویش 

پایان 

جمعه / 11/11/2016 میلادی 

ثریا ایرانمنش " لب پرچین " . اسپانیا