خبرت خرابتر کرد ، جراحت جدایی
که چو آب رفته به تشنگانی درآیی !
داشتم این را زیر دوش زمزمه میکردم ، کلی سرحال وبیرون بارانی سیل آسا فرو میریخت ، ، بلی گونه شب شسته شده بود از گریه های من، خودمرا درون حوله پیچیدم ، گردنبند اهدایی دولت را بر سینه وگردم قفل کردم ، ناگهان صدای مهیبی برخاست ، کابینتی که روی دیوار بود ومن درون آن عطرها ، صابونها ، ژلها وسایر وسایل مورد احتیاج را نگاهداری میکردم ناگهان به دورن وان پرتا ب شد ، بی ارداه گفتم :
عزیزم خبر بخشش تو بمن رسید ، تنها چند گام اگر آن سو تر بودم این کابینت با همه محتویاتش بر سرم فرو میریخت واگر به درب شیشه ای وان اصابت میکرد چه فاجعه ای ببار میامد ، در انتظار هیچ کمکی نبودم ، نگاهی به گردنبند انداختم ، سکوت ... هیچکس نه تلفنی زد ونه پرسید آیا کمکی میخواهی ، آنها زمانی بمن خواهند رسید که حسد نیمه جانم درگوشه ای افتاده باشد وتنها باین فکر بودم که درلابلای این کمکها نوعی جاسوسی نیز هست وآنها حتی نبض مرا زیر نظر دارند ، مدتی ایستاده وبه انبوه شیشه ها نگریستم تنها دلم نگران عطرهای قدیمی ام بود که هربار نیمی از آنهارا برای یادگاری نگاه میداشتم ، بیشتر آنها هدیه هایی بودند از سوی کسانیکه دوست میداشتم ، اطرافم شیشه های رنگی و بوی گند پارافین به مشامم میرسید فهمید م آن شیشه بزرگی که طرح تیفانی داشت وسالها قبل آنرا خریده وبعوان دکور در بالاترین نقطه این کابینت گذاشته بودم درونش را با پارافین وکمی اساانس پرکرده بودند . با چند مجسمه گچی ، همه درهم شکستند ، مدتی ایستادم همه جا خورده شیشه بود وجسد کابینت درون وان .......
هشدار ای کسیکه جز ابلیس نیستی ، / خلق جهان هنوز ندانند که کیستی ، تنها یکشب تکیه برجای خدا زدی .
حوله را به دور خود پیچیدم واز روی شیشه ها خودمرا به اطاق خوابم رساندم .موهایم را خشک کردم ، نگاهی به آنهمه ویرانی وزلزله درونی انداختم گفتم بعد ها به آن فکر میکنم ورفتم بسوی آشپزخانه تا صبحانه بخورم ، باران بشدت میبارید واتوبوسها واتومبیلها وقطارها کمتر کار میکردند بنا براین درانتظار آن زن هم نبودم ، سر فرصت صبحانه را خوردم دخترک روی تلگرام مطابق هرصبح برایم پیام صبح بخیر داد خبر را باو دادم ودراین فکر بودم تنها چند گام ، فقط چند گام مانده بود تا من زیر اینهمه چوب وشیشه جان بدهم . به تصویر خودم درآیینه نگاه کردم ، از اینکه هنوز زنده بودم کلی شاکر پرودگار دانا وتوانا شدم ، محتویات کیفم را خالی کردم تا بعنوان نذورات بکسی بدهم تا بسلامتی ما شراب بنوشد !/
هنوز دستهایم میلرزند ، وهنوز نمیدانم چرا این اتفاق افتاد پیچ ها محکم درچایشان بودند وکابینت نیز همه چیز آن سالم بود .
دیگر نه آتشی ، نه داغی ؛ نه سوزشی ، / فریاد من درون دلم خاک میشود / دیگر زمانه به گریه های من میخندد / واشکم بیک اشاره او خشک میشود .
هر صبح پیکرم چون یک برگ تازه وتر از نیش زنبورها آماس میکند وهر شب در پیله تنهای خود ابریشم غبار دیرین بیدار میشود ، دردی نهفته دردرونم فریاد بر میدارد هر ظهر چون یک مومیایی ، طعم شراب تلخ وگش آفتاب را احساس میکنم من تنها نیستم کسان دیگری نیز در این دنیا زیر ظلم طبیعت جان میدهند ، آتش ، طوفان ، سیل، وامواج خزنده انسانهایی که به شکم خود بمبم بسته اند ، حادثه گذشت . حال دوباره در امنواج وحشی خیال غوطه میخورم وسرود جاودانی خویش را میخوانم وبیاد آن روزی میافتم که برای اولین بار نادر پور بخانه ما آمد وهمسرم مرا بیرون صدا کرد وگفت :
این سوسولهای ریش داررا دیگر بخانه نیاور !!! اما خودش مردان ریش دار وبی ریش را به دور منقل تریاک جمع کرد .دیگر همه چیز گذشته باید بفکر حمامم باشم وجسد کابینت که درون وان خوابیده است . پایان
ثریا ایرانمنش / اسپانیا / 10/5/2016 میلادی
