.svg.png)
ثریا ایرانمنش « لب پرچین » . اسپانیا
…..ای دشمن ار تو سنگ خاره ای من آهنم / جان من فدای خاک پاک میهنم
مهر تو شد چون پیشه ام ، دور از تو نیست اندیشه ام ،
اگر میلیونها سال در خاک دیگری. بسر بری زاد ولد کنی. بازروی تو به انسوی دیوار است وبه آن ویرانه سرا ،
نه ، هیچگاه نتوانستم ساکت بمانم. در هر جایی که دیواری فرو می ربخت من به دنبال هموطنم بودم. ، امروز برایم بسیار دیر آست نه قدرت جانی دارم ونه قدرت مالی تا بتوانم منهم خودی نشان دهم وسر زمینی را که دیگران بباد دادند وفرزندانشان . میخواهند انر پس بگیرند کمکی برسانم ،
حال شاعران از زمین سبزشد ه برای آن جان سوخته ترانه میسرایند . شاعر چریکی ما تازه بک سروده بی سر وته را به آن خواننده پیر زمان داده تا بخواند نه سر دارد ونه ته میل دارد گناهانش شسته شوند
من سر بلندم. نقشی در ویرانی آن سر زمین نداشتم خودم ویران شدم واواره دیار غربت وهر بار شربتی از عذاب نوشیدم وهر روز رو به تحلیل. بی تحول ،
حقارتها دیدم ونغمه ها شنیدم اما همچنان یک ستون أهنی روی پاهای خویش ایستادم وچشم به دروازه دوختم تا ببینم چه هنگام باز میشو د وباز من برای خوردن یک توت زیر درخت توت می‌روم وتوت های کال را با لذت به دهانم میگذارم ویا یک آلوچه از درخت میچینم وآب آنرا روی لباسهایم میریژم . ویا جلوی درب دکان نانوایی میایستم. وبوی دان تازه تنوری را به درون سینه مجروحم فرو میدهم ،
همچنان ایستادم .
دیگر أفتاب داشت غروب میکرد وشب تاریک بر روی بسترم سایه افکند و میهمانی تازه. بمن سلام گفت دردرونم جای گرفت. چشمانم کم سو شدند خون پاک تا ریخی خود را از دست دادم واز خون دیگران که به رگهایم تزریق میشد حالم بهم میخورد. من خون پاک خودم را میخواهم ،پزشک به رویم میخندید ومیگفت اینهمه ادا. را کنار بگذار که همین خون ترا زنده نگاه داشته ،من زنده ماندم اما دیگر من نبودم آن من مرده بود ور لحظه ای از پیکرم بخواب رفته بود دیگر نه هوس توت داشتم ونه آلوچه کاسه میوه های. مصنوعی را جلویم میگذاشتم عکس میگرفتم ودلم برای بک آلبالوی روی خاک افتاده باغ بزرگ غنج میزد
،
امروز دیگر برای همه چیز. دیر است حتی برای نوشتن وگفتن و باز پس ایستادن و فریاد کشیدن ،
امروز روبدوشامبری که برایم خریده بودند از کشو بیرون کشیدم.
اندازه آن باندازه یک مرد چینی یکصدکیلو وزن بود چهار بار دور من میپیچید .
!
خوب اسب پیش کسی را نمیتوان دندان‌هایش ا شمرد
از دندان گفتم. بسود وفرو. ربخت هرچه دندان بود. وبجایش لثه ها کلفت ودردناک شدند حال باید همه چیز را بصورت مایع بنوشم ونان خمیر را قورت بدهم
شب گذشته برای اولین بار از کائنات پرسیدم که « چرا . چرا ؟»اما جوابی نیامد در تا ریکی دست دراز کردم تا بطری آب را بیابم ودهان خشک شده ام را نمی بزنم ،
انسان در تنهایی ذوب میشود فرو میرود حرف زدن را فراموش میکند واز یاد میبرد که بک انسان آست وشبی در گوشه ای جان میدهی وفردا بیصدا خاکستر ترا درون یک شیشه به نمایش میگذارند وتو آرزو. به دل چشم به راه أن أزادی هستی که هیچگاه ندآشتی ، نه هیچگاه ،
پایان ،،،،،، ثریا ایرانمنش 25/09/2022 میلادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر