تا بکی !!!

تابه کی اندیشه  این عالم پرشور کنی 

دست تا چند در این خانه زنبور کنی 

خلوت خاص تو بیرون ز فلک خواهد بود 

خانه گل  چه ضرورست که معمور کنی 

رستم از سیلی تقدیر بر خاک  افتاده است 

 تا بکی تکیه بسر پنجه تقدیر کنی .........با زهم صا ئب تبریزی آمد 

------

نوشتن خاطرات ودفترچه هارا کنار گذاشتم نه حوصله دارم ونه اینکه میل دارم باز مضاعف بکشم  ، کسی چه میداند شاید من جزء اولین زنان خوشبخت دنیا بودم که توانستم خیلی زود از دست وپنجه کثیف وزندان آن مرد فرار کنم دستی نا مریی مرا باینسو آورد . حال پسرم را میبینم که چگونه چهار هزار نفر را مینشاند وبرایشان خرف میزد وآنها برایش کف میزنند دردلم میگویم " 

حاک ترا برد تا امروز نتوانی افتخار را ببینی البته این افتخار برای من است تو با پولهایت  بسرای باقی رفتی .شاید هم دیگر پولی در بساط نداشتی ومیدانستی که منهم بتو کمک نخواهم کرد ، قلبم جریحه دار شده بود وخون از ان میچکید حال که مرهم را گذاشته ام وزخم پینه بسته چرا دوباره آنرا باز کنم ؟.

دنبال چند داستانی بودم که نمیدانم کجا هستند  رونوشت آنهارا را برای ویراستارهای ونویسندگان بزرگ! در المان وامریکا فرستادم تا آنهارا ادیت کنند ومخارج چاپش را میدادم چه بسا برای خود برداشتند . مهم نیست همه دراینجا محفوظند .

امروز روز بدی را داشتم ساعت نه میبایست به بیمارستان میرفتم یکهفته است که دوش حمام ندارم تا امروز با سختی داماد جانم دوش را وصل کرد اما من دیگر رمق ندارم صبر کرده ام تا دخترک عصر بخانه برگردد ومن بتوانم بروم دوش بگیرم .واقعا باید دست ان داماد را  ببوسم مرا به بیمارستان  برد سپس دریک کافه نشستیم قهوه نوشیدیم وبعد بخانه آمد بیچاره سه ساعت طول کشید تا توانست با دیوارهای ذبرتی  دوش را وصل کند هوا داغ وعرق از سررویش میچکید .بهر روی تمام شد اما من دیگر رمقی برایم نمانده دوشب است که نتوانستم بخوابم نمیدانم چرا؟ شاید عاشق شده باشم !!!! ار فلسفه بافی هم حسته ام  من نمیدانم این مومنین  مسلمان چگونه میتوانند اینهمه از گرسنگی وتشنگی تاب بیاورند درعوض سفرهایشان لبریز از غذا وماکولات است 

که من هیچکدام را نمیتوام بخورم  میلی بخوردن آنها ندارم همه لبریز از روغن وسیر وپیاز داغ ورب گوجه کبابهای ماشینی برنجهای چینی پلاستیکی تخم مرغهای ساخت کارخانجات چین واسراییل  از گوشت ومرغ هم بیزارم تنها سبزیجات وحبوبات میخورم  هنوز آنها را نتوانسته اند مصنوعیش را بسازند شاید ، نمیدانم../

خیال داارم سفری به لندن بکنم ، من معمولا ماه اگوست را در لندن میگذرانم تولدم درکنار پسرم میگذرد با او به رستوران میرویم شام میخوریم وشراب وسپس مینشینم فیلم تماشا میکنیم ویا پیاده روی میکنیم چند دوست دارم که سری هم به آنها میزنم ویک ناهاری میخوریم گبی میزنیم خنده ای میکنیم اما همه غمگینیم وهمه از درد یکدیگربا  خبر،  اینجا تولد من خبری نیست بچه ها تعطیلاتشان شروع میشود و به سفر میروند .

هرگاه تابستان میرسد  ومن به لندن میروم اولین چیزی را که بیاد میاورم زمین خوردن وشکستن پایم میباشد ;ودود پیپ <

برای یک آن غمگین میشوم وسپس فراموش میکنم هوای تازه ای بود آمد ورفت بازهم میتوان دریک هوای تازه دیگری نفس کشید کسی چه میداند ؟  بعد از آن روزهای سختی را گذراندم اما تمام شد تنها پای شکسته ام با دردهایش مرا بیاد یک اشتباه میاندازد.

در معرکه عشق زجزئت خبری نیست 

غیر از انداختن  اینجا سپری نیست 

سر گشتگی ما همه از عقل فضول است 

صحرا همه را هست  اگر راهبری نیست 

پایان 

ثریا ایرانمنش » لب پرچین « .30/05/2017 میلادی / اسپانیا .