من آنچه را مبینم از ورای آیینه وپشت آنرا میبینم ،
زمانی که از فراسوی اشخاص میگذرم میبنیم که چگونه آفتاب ، عقل آنهارا خشکانده ودر تابه های سود وزان بنفع خود دارند تگلیف روشن میکنند >
خیالی خام درسر پیچیده ومیل دارم دیگر همه چیز را رها کنم ، تمام عمرم نشستیم به تماشای نبش قبر تاریخ وگویی تاریخ ما از زمان پهلوی شروع وختم شد ویا آنکه زدیم به صحرای کربلا زید وعمر وعلویان وعثمانیان ابوبکریان وعباسیانرا سوژه قرارداریم قصه های حسین کرد .
و...امروز وفردارا ازدست خواهیم داد آخرین فرصت را نیز به دست باد خواهیم سپرد .لبه تیغ اندیشه ها روی مغزها روان است
چرا چرا اینهمه میسوزم ، سود وزیانی که ندارم ، چیزی که دروطن ندارم ، نه ثروتی ، نه فامیلی ونه خاطره ای غیراز چند گورکه آیا هنوز باقیمانده اند یانه؟
نمیدانم چرا همیشه بسوی وطنم میروم ؟ وطن ومیهن من کجاست ؟ دیگر مرزی را نمیشناسم .
پدر مهربان رفت با خوبیها واشتباهات حال این پسر نورچشمی که دردامن حیال بزرگ شده تنها .وارث تاج وتخت شاهی ایران
است بسیار خوب مبارک است پیش بسوی صحرا .......
چرا اینهمه درتاریخ گم شده ام ، دارم به کجا مینگرم ؟ به کوههای بلند ومردم یکپارچه سر زمینهای دیروز وامروز یا به چند پارچگی مردم سر زمینم ؟ از ترس میلرزند ، خودرا دراغوش یکدیگر پنهان میکنند ، هنوز پایبند دخیل وخیرات وحضرت و امامزاده هستند وهنوز شب جمعه آش نذریشان وحلوای امواتشان بر قرار است .. ووو..میل دارم آن مرد بی سوار ناپلئون وار ناگهان وارد شود ! خواب وخیالی بیش نیست .
برو بخواب پر خسته ای . کتاب را ببند شعررا شروع کن نغمهاهایت را بخوان بگذار هرچه بر سر ان خاک میاید ...بیاید .پایان
ثریا / اسپانیا / یکشنبه .
