راز نهفته

گر بیاید زمانم بسر 

گر کسی جوید زمن خبر

نرگسی در آبدان 

خیره در عکس خود 

آن ، منم ! ..........سیمین بهبهانی 

شب گذشته  ناگهان برخاستم وتابلتم را به دست گرفتم چیزی نوشتم وآنرا بجای خود گذاشتم بی آنکه دوباره آنرا بخوانم ، میدانستم رازم را بر پهنه دشت  رها کرده ام ، اینهمه سال بخودم دروغ گفتم ، حال که بر میگردم به گذشته میبینم اینمن  بودم که با خود خواهیها ولوس بازیها و افاده های طبق طبق !! اورا بسوی دیگری فرستادم به دامن بقیه خوانندگان وعشاقش ، آن شبی که به منزل ما آمد وگریست  ، پسر من چهار ساله بود ، دیگر دیر بود ، هم برای او وهم برای من او سخت معتاد شده بود ویک انسان معتاد برای به دست آوردن مواد دست به هرجنایتی میزند وسر در مقابل هر بیسرو پایی خم میکند ، کما اینکه او خم شد ! 

سالها بود که خم شده بود ، اما با شیرین زبانی و لطف وخوشی توانسته بود کوهی را به مویی کشد  با تعارف کردنها وافسانه ها    همه را مسحور میکرد ، دیگر کلمات راست برای او معنا ومفهموی نداشت . بلی دیربود . خاکستر روی آتش را پوشاند وسعی کردم که شعله نکشد وخاکستر شود ، هنوز گرمای آن دروجودم هست .

شب گذشته باخود میاندیشیدم که بخیال خود، کارهایمرا خوب انجام داده ام  ، بچه هارا خوب تربیت کرده ام ، به آنها آداب وروسوم غذا خوردن راه رفتن ، نشستن وحرف زدن وامکان تحصیلات درهمه مقطع را به آنها دادم وبخیال خود داشتم برای آینده نسلی پاک وخالی از هر تزلزلی میساختم ، نمیدانستم که نسل آیند تبدیل به ( نسل دایناسورهنا ولمپن ها وبقول آن نویسنده اهل شیلی پوپولیسم ) ها خواهدشد واینهمه زحمات من بیهوده بود ، آنها هنوز هم همان راه وروش را دارند حتی یک آلوی ناقابل را بدون اجازه کسی دست نمیزنند ، با ادب ، انساندوست  ، مهربان وبا همه با احترام سخن میگویند ، به آنها گفتم زندگی را خودتان انتخاب کنید ، همسرتانرا خودتان انتخاب کنید ورشته تحصیلی را خودتان انتخاب کنید و.... دین خودرا نیز خود انتخاب کنید اما ... ایمان بخودرا ازدست ندهید . 

خوب همان شد ، حال بصورت یک میهمان بخانه هایشان میروم ساعتی مینشینم یا غذایی میخورم بر میگردم ویا آنها بصورت میهمان بخانه من میایند ساعتی مینشیند ومیروند ، گاهی از تجربه هایم میپرسند من هیچگاه از گذشته هایم با آنها حرف نزدم تنها میدانستند که در دوران دبیرستان جوانیرا بشدت دوست میداشتم وتا مرز خودکشی هم رفتم ، همین نه از آنچه که درخانه پدرشان بر سرم آمد وونه از آنچه من درخانه مادر کشیدم برایشان هیچ افسانه ای نگفتم اما آنها همهرا از لابلای گفته های ما ظبط کردند اما نگذاشتند ک ملکه ذهنشان شود . 

خوب با این حساب دیگر کار مهمی دراین دنیا ندارم ، قبل از آنکه گوشهایم کر شوند وپاهایم چلاق شوند وزبانم لال شود وشعورم را ازدست بدهم بهتر است خیلی صمیمانه وآرام با پاهای خودم به دنیایی که باید بروم ، میل ندارم شبها زیر خودمرا خراب کنم ، میل ندارم بجایی برسم که در روی صندلی چرخدار درگوشه ای مانند یک کلم بیفتم ، میل ندارم دل و شکم وسینه وروده هایمرا به دست جراحان ناقص العقل بدهم وبشوم خرگوش آزمایشگاهی ، نه میل ندارم ، هنوز عشق درسینه م شعله میکشد وهنوز میتوانم عاشق باشم وعشق بورزم اما انرا دیگر درون کیسه چرمی میگذارم به امانت ، دراین سن وسال باید عشق را خرید ، بابت هر کلمه باج داد ، ومن بکسی باج نمیدهم تا برایم نغمه بخواند . ث

تاریک زندان بودی 

از دل چراغ آوردم 

سرد زمستان بودی

با عشق گرمت کردم 

دیدم ز بی مهریها 

بر سینه زخمی داری

با اشک شستم خونش 

با بوسه مرهم کردم 

گفتی که میهمانم کن 

گفتم بچشم بنشین 

فرش را از نگاهی عاشق 

در مقدمت گستردم 

راندی مرا ازخاطر 

وانگه پشیمان گشتی 

گفتم که درخوابت نیز 

حاشا که من برگردم .......

وبرنگشتم ماندم  ، پشیمان هم نیستم ، دیگر کسی نبودم که بتوانم ترا مانند طفلی ناز پرورده درآغوش بکشم ، نه ، دیگر دیر بود .

پایان / ثریا ایرانمنش . " لب پرچین " 

30 اکتبر 2016 میلادی وشب ارواح واموات ( هالویین )!