در این چند روزه زیر هوای داغ وسوزنده ، هرکجا که نشستم قلم ودفترچه ام را نیز همراه داشتم وبیشتر آنرا سیاه کرده ام ! هرچه باشد باید باین بیمار دارو برسانم بیماری نوشتن ، سعی میکردم خوش خط بنویسم تا بعد بتوانم آنهارا بخوانم زیرا کمتر کسی میتواند خط مرا بخواند بخصوص کسانیکه هنوزقلم خودنویس در دستشان میچرخد ، میگردد ! ومینویسند ومینویسند ! وتقریبا هیچکس را هم بحساب نمیاورند گاهی سری به منبر روضه خوانی میزنند ، گاهی دمی بخمره وزمانی در دکه سرای عرفان ، وآنچنان غرق درحق وعدالت الهی میشوند وسخن رانی میکنند ودرافشانی که گویی از ازل درسرای میکده ودر پرتو ذات حق الهی زاده شده اند ؟! حالتی کاملا جدی ، متفکر ، رسمی بخود میگیرند وسعی میکنند که این چند پاره گی فرهنگی را با هرنخی که شده بهم بدوزند ، خطابه ها آنچنان مغروروانه بیان میشوند که گویی سخن ران به کلید ورموز همه ادبیات جهان دست یافته وخودرا بلبل باغ ملکوت میداند . خاطرات پشت خاطرات ومن حیران که این گنج حافظه چقدر گنجایش دارد ؟ آنها به اسرار آسمانی نیز دست یافته ومیل دارند آتشی دیگر درجهان برپا سازند ، مردم بیکار این دوره هم جمع شدنها در سالن سخن رانی برایشان نوعی سر گمی است ؛ گاهی چرتی هم میزنند و سپس با چای وبیسکویت پذیرایی میشوند وخوشحال وسپاسگذار از مجلس بیرون آمده هرکس در خیال خود بر این گمان است که به اسرار زندگی دست یافته است حال میرود با غواصی در دریای پر معنا ادبیات بپردازد اسرار مگو را بیابد ، همگی عاشق مرزو وبوم دیار خویشند اما تن به تبعید خود خواسته یا اجباری داده اند واز جامعه آریایی /اسلامی بی فرهنگی وچند مسلکی بیزارند دنبال یک ( سکولار) میگردند !!!در عین حال همه رو بسوی آن فبله دارند وبسوی آن قبله نماز میگذارندودراین سراچه بی امید من با تشگیهای بی امان حود دردهایم را درون یک صندقچه پنهان نگاه داشته ام در این شهر داغ جز فراموشی چیزی نیست ، چه بنویسم وچه بگویم هیچ نسیمی نمیجنبد ودراین ظلمت بیدادگری جز سکوت چاره ای نیست اینجا پناهگاهی است تاریک هیچ نارونی نیست ، همه سر در زیر چهاراهای متروک دارند میایند ومیروند و این رهرو پیاده وخسته تنها درانتظار است .
به تندی از برابرت عبور میکنند ، ترا نمیشناسند ، چرا که هرکسی حاوی پیامی میباشد ، همه سر بتو دارند .
این نخستین بار نیست که در همه پهنای زمین سخنها ناگفته میمانند وپس از مرگ همه مشتاقانه آنهارا از هم میقاپند ، گویی از زنده ها میترسند ، گفتنی های زیادی دراین صندوقچه پنهان است یا ترا دچار حیران میکند ویا به تحسین وا میدارد وحال چه ناگفتنی ها دردل مانده است .
در انتظار شب مینشینم ، شب برایم پیامها دارد وشب برایم زیباییها دارد ، درانتظار آن رود بی انتها وآن آبشار طولانی که درپس سوگواران پنهان است ، خودرا کنار میکشد بیاد کدام خاطر ه باید بنشینم تا جالب باشد ؟ میل ندارم قصه دل گرفته را برایش بازگو کنم او تا سپیده بیدار است ، مردی که چنگ در آسمان انداخته وفریاد برداشته این فریا بر ستیغ دل مجروح من نشسته است ......وعاشقان چنینند.
ثریا ایرانمنش / اسپانیا / 23 ژوئن 2015 میلادی
