در آن سر زمین بزرگ ، که زادگاه رستم بود، آن سر زمینی که شاعر عشق ورندی " حافظ" به دنیا آمد و طی قرون برپا ایستاد ، آنجا که فردوسی بربرج بلند پارسی ندا سر داد که " عجم زنده کردم بدین پارسی " یعنی بردگی را از بین بردم آنجا که شاعران ونویسندگانی بزرگ افسانه ها ساختند امروز غیراز خورشید داغ که درپشت آسمان تیره نظاره گر است ، همه چیز آن سرزمین زیر یک | کسوف| است .
آیا باید ما در جهت شمال وجنوب ودنیای " چهار قطبی " مدفون شویم ؟
روزی روزگاری پادشاهانی بر آنجا حکومت میکردند وهزاران هزار سرباز گوش بفرمان بودند آنها طالب صلح بوده وبه هنگام غروب آفتاب عمر شان همه گریستند .
امروز دیگرنه از آن سواحل زیبا اثری بجای مانده ونه ازآن مردان بزرگ دیو سپید پای دربند آن قله بلند دماوند که میشد دنیارا از فراز آن دید کم کم زیر تاریکی ها محو وبه زمین فرو خواهد شد .
دیگر از آن فرماندهان قدرتمند ومردان جنگجو خبری نسیت قلب همه آنها از کار ایستاد وهمه دریک رخوت وبیخبری زیر یک پارچه سیاه خوابیده اند ، ازآفتاب هم خبری نیست .
از اسارت آن ملت بمن هم سهمی رسید اما درگذشته هایم شادمانم افسوس که جز شرم وخجلت واشک چیزی ندارم نثار کنم ، باید از امروزمان شرمسار باشیم ، پدران ما باخون خود آن سر زمین را آبیاری کردند ، تنی چند برای تجدید حیات برخاستند وهنوز برنخاسته برخاک افتادند.
چرا جواب مردم را درست نمیدهید ؟ چرا سکوت کرده اید ؟ مگر مرده اید > حتی صدای مردگان هم مانند غریو یک سیل برمیخیزد وفریاد میکشد.
آیا کسی زنده هست که جوابی بدهد ؟ آیا میل دارید به زیر چتر فرماندهانی بروید که باید خیالشان ازجهان چهار قطبی راحت باشد ؟
آنان که زنده اند زبان برای گفتن ندارند ، با برجهای بلند ، اتومبیلهای آخرین مدل وسایر کثافات سرگرمند وایران ویران میرود تا تکه تکه شده وهرتکه آن تبدیل به یک شهر مرده وشهر اموات گردد ، آسوده بخوابید ، دول بزرگ بیدارند.
خداوند بزرگ فرمود : ( من آنم که هستم ) افسوس، افسوس باید برای آن خاک عزیز گریست آن جان ازدست رفته ومردان وزنانی که درراه نجات سرزمینشان کوشیدند وجان دادند امروز تنها | سخن رانیها |ویادبودها بر مزار رفتگان ، مردمرا سرگرم کرده زمانی بیدار میشوند که سیل وطوفان همه جارا فرا گرفته ، کوهاه وزمین ها میلرزند ورودخانه ها طغیان میکنند و........دیگر هیچ .
ثریا/ از دفتر چه های روزانه !
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر