من وکارینال....بقیه

من ظاهر هستی ونیستی دانم / ما باطن هر فراز وپستی دانم

با اینهمه از دانش خود شرمم باد / گر مرتبه ی ورای مستی دانم

او درکنار خاک اجدادش جان میگرفت درحالیکه من در آنجا مدفون میشدم زنده بگور آن قصر یک گور بود که مرا برای ابددرخود  پنهان میکرد من درآنسوی شهر تعلقاتی داشتم کسانی که بوجود من احتیاج داتشند ومن با آنها نفس میکشیدم حال با او درمیان مرز چند کشور درکنار مردان گذشته مدفون شوم ، آه ، نه ! نه! غیر ممکن است حتما او آدمهایی داشت که کمر به خدمتش میبستند اما باز من دراطاق خود تنها زندانی بودم او درمیان مردانش بود ومن تنها بی آنکه زبان هیچکدام را بدانم ویا بفهمم.

از گورستان پایین آمدیم و  اورفت تا مرادش را ببیند با خود فکر میکردم روزی این مراد خواهد مرد ومرد دیگر جا نشین او میشود شایداز هیکل وقیافه او خوشش نیاید شاید مرا کشف کنند شاید اورا سر به نیست نمایند وشاید  .....برای  همین است که میخواهد برای همیشه درغار قرون وسطایش پنهان شود او دیگر داشت از مرحله جوانی پا به میان سالی میگذاشت هیچ اندیشه ی نداشت که  به مقامات بالاتری برسد او همه چیز را دریافته بود حال خیال فرار داشت .

شب درحالیکه روی صندلی راحتی  خودمرا دریک پتوی کلفت پیچده بودم ، گفتم دیگر با او نخواهم ماند او سرش را روی زانوم گذاشت ومانند یک طفل یتیم گریست ، آخ من یک بچه دیگری را نیز بفرزندی گرفته بودم. .....ادامه دارد