اگر آن روزها بزرگترین پیشگویان وجادوگران بما میگفتندکه :
شما از یکدیگر جدا خواهید شد وپنجاه سال بعد دوباره یکدیگر را خواهید دید ، بطور قطع ویقین از خنده روده بر میشدیم ولابد اودر دلش میگفت :
پنجاه سال دیگر من باین دختر نگاه هم نخواهم کرد ، دارم بسرعت پیش میروم وپله های شهرت وترقی را طی میکنم ، روزگار خوشی درانتظارم هست !
و...پنجاه سال بعد آمد ، ودرکنار من وبچه ها ونوه هایم نشست ،
این او بود؟ نه ! این او نبود که تصویرش درذهنم میدرخشید ، آن نقش واقعی خیال من نبود ، پیکری مصنوعی گویی از موم ساخته شده بود ، مومی به رنگ کهربا ، دیگر آن چشمان براق وشوخ نمیخندیدندوآن دهانی که من آنهمه دوست داشتم بکلی از بین رفته بود آن خال زیبایی که بر بالای لبانش وروی سبیلهای براقش بود ، نیز گم شده بود دستی همه را شسته بود ، صورتی مقوایی ، پیکری درهم شکسته بی هیچ احساسی .
همه چیزش به یغما رفته بود او در عشق وشور وعاشقی بی نهایت افراط کرده وخودش را غرق کرده بود، پله هارا بالارفته وحال سرنگون شده بود ودرکنار من مانند یک عروسک گچی شکست.
پنجاه سال من عشق اورا نگاه داشته وآنراآبیاری کرده بودم وحال با این عروسک کچی ؟!
او شکست ، سوخت ، خاکستر عشقم را جمع کردم ودرون پاکتی گذاشتم بی هیچ بویی وهیچ هویتی وزیر لب میخوانم :
دریغا محبت ، به دلها نپاید/ وفای تو هم دیگر با ما نپاید
هرکجا پا میگذارم ، خاطراتی از تو دارم.
ثریا/ اسپانیا/ یک روز دیگر !
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر