« لب پرچین » ثریا ایرانمنش . اسپانیا
------------------------------------------
ما همه بنوعی از پشت سر در فشاریم در گذشته ایمان نسبتا کمی داشتیم به آن میپرداختیم حال دیگر آنهم از میان رفت وحال مانند کشیشیان روز مره تنها سرسری چیزی را میخوانیم وادای وظیفه کرده رد میشویم ، دیگر چیزی نیست که دستگیره ما باشد وبتوانیم دست خودرا بسوی او درا ز کنیم .
حال شما ای مردان خدا بخود بنگرید وببیند تا چه حد احمق هستید وبر حسب سرشت نا پاکتان میل دارید خود ودیگرانرا شکنجه دهید درمیان شما هیچ خردمندی ظهور نکرد وهیچ قهرمانی ویا زورمندی وزرمنده ای وهیچ شهریاری پای نگرفت ، اما گفته های دیوانه وار شما مردمرا به دیوانگی کشاند وهمه حیران ماندند ورفتند به دنبال چیزی های بی ارزش نا توان شدند چیزهایی را یافتند که بسیار حقیر است بهتراز لاطائلات شما ست .
این روزها سخت باخودم درجدالم ، زخمهایی که برمن وارده شده همهرا ترمیم کردم وهرچه مربوط به گذشته بود درون یک جعبه محکم گذاشتم وفراموش کردم تنها به فردا مینگرم میدانم که فردایی هم وجود نخواهد داشت .
روزی روزگاری کشورها وسر زمینها ی دیگر برایمان یک جاذبه داشت وآرزوهایمان را به سوی آنجا پرواز میدادیم امروز دیگر خبری نیست غیر از دلقکهای روی صحنه چه ایتالیایی باشند چه فرانسوی وچه سویسی همه سرشان درون آخور است میخورند تعداد رستورانها از تعدا دنماز خانه بیشتر شده است وتعدا درقا ص خانه وخانه های عفاف همه چیز جنبه سکس بخود گرفته با چه حرصی درمصرف گوشت میدوند ومیخورند گویی در قفس در ندگان ریخته شده موسیقی های کثیف که مخصوص کازینوها ورقاص خانه هاست عربده های نفرت انگیز ی برای مشتی احمق که برای هر لات بی سر پایی دست میزنند وهورا میکشند دیگر کتابفروش معنی ندارند بتو خواهند خندید همه جا مطبوعات هرزه زرد دیده میشود دیگر سر گرمی زیادی وجود ندارد همه روی یک قاب دستی خم شده اند به دنبال چیزی میگردند که نمیدانند چیست .
حال من مانند یک آدم سر گردان دریک دشت پهناور بی کس وکار فریاد میکشم تنها خودم صدای فریادم را میشنوم بیچارگی وبدبختی آنقدر دراین دنیا زیاد شده است که هرگز نمیتوان همدمی برای خود یافت به اصرار با گشاده دستی روی هر کسی نام دوست میگذاریم ویا نام معشوق همه اینها یک اتفاق ساده است وبخیال خود سعادت بزرگی بما روی کرده توانستیم محبوب قلبها باشیم .
نمیدانیم در بالاترین نقطه زندگی یا این کشتی شکسته چه کسانی نشسته اند وفرمان میرانند ، آنها ما را برای بردگی میخواهند با همین موسیقی کثیف وهمین رقاصی ها ولات بازیها مارا اازد گذاشته ان اما خودشان در سالن ها بزرگ تزیین شده با چهل چراغهای کریستا ل به آواز بهترینها گوش میدهند غذایشان از مزرعه شخصی تامین میشود تنها مردان خدارا بجان ما انداخته اند تا مارا مانند برده اسیر نمایند با گفتارهای بی مایه وآیه های بی سایه .
حال من شب را دوست دارم به شب بیشتر میاندیشم با یک موسیقی ملایم که مرا تا انتهای خوابها ببرد به شهرهای طلایی با کفشهای مختلف ومردمانی که در عمرم هرگز آنهارا ملاقت نکرده ام در رویاهایم همه دوستند ، همه معشوقند وهمه دنیای منند . پایان
ثریا ایرانمنش « لب پرچین » ۳۰ آگوست ۲۰۱۹ میلادی برابر با هشت شهریور ۱۳۹۸ خورشیدی! اسپانیا .
