سه شبانه روز است كه يادر خواب ويا در بيدارى از جلو چشمانم دور نميشود ، امشب شمعى روشن كردم وجلوى عكس او گذاشتم شعله شمع از پشت شمعدان شيشه اى روى ديوار بالا وپايين ميشد به همراه " شور معشوق" گويى روى ديوار ميرقصيد .
بر گشتم به روزهايى كه ميخواستم فراموش كنم وفراموش نشدند ، لحظه به لحظه حسادتهايش ، هنگاميكه فهميد با مرد ديگرى ميل دارم پيوند زناشويى ببندم ،شبى جلوى دفتر كارم در انتظارم ايستاد با يك اتومبيل كوچك ، من از دفتر بيرون أمدم جلويم ترمز كرد وگفت : سوارشو ، دستور بود ،امر بود ، سوار شدم راه خيابان شاهرضارا گرفت وتا انتهاى خيابان رفت ،ناگهان برگشت وبشدت مشتى به صورت من كوبيد ، انكشترى فيروزه اى كه در انگشت دستش بود بينى مرا زخمى كرد وخون سرازير شد ، هيچ نگفتم ، جاده تهران پارس را پيش گرفت همه جا تا ريك بود دامن ودستها وبينى من خو نين بود ، در وسط جاده راهش را كج كرد به وسط بيابان بمن گفت پياده شو ، پياده شدم ،او سر اتومبيل را كج كرد ورفت من وسط بيابان تاريك ايستاده بودم ، كور مال كورمال با كمك چراغهاى اتو مبيلها خودمرا به جاده اصلى رساندم ديدم رفت دور زد ومرأ سوار كرد ، نزديك پل چوبى باو گفتم : ماشين ر ا نگه داروا من پياده شوم وبخانه دوستى بروم واين خونهارا بشويم بدون خداحافظى پياده شدم وبخانه دوستم رفتم مادرش درب را به رويم باز كرد وگفت چى شده ؟ گفتم در تاريكى به ديوار خورده ام ، أن زن مهربان گفت :
نه مادر جان كسى تر ا كتك زده طرف چب صورتت كبود است ، خونهارا شستم ، يك چايى خوردم وبخانه رفتم وميدانستم كه اين آخر ين بار است كه اورا ميبينم ،
پس از ازدواج ، روزهاى جمعه به كوههاى ميگيون وفشم وآهار ميرفتيم اما. همه حواس من به جاهايى بود كه با او أمده بودم وهر از گاهى از اطرافيانم ميپرسيدم :
شما صداى سازى را نميشنويد ؟ آنها نميشنيدند اما در گوش من نواى ساز جريان داشت ، شور بود ، شهناز بود ، سه گاه بود ، آه ، رهايم كن ، بخاطر خدا رهايم كنيد اى نواهاى درد أور ، رهايم كنيد .
چند بار اورا دريكى دو ميهمانى ويا در كلوبها سر ميز ديدم ،بى اعتنا رد ميشدم او ميرفت دست زنى را ميگرفت ورژه ميرفت " سرم ر ا هم بالا نميكردم ، اتومبيل كوپه بى ام دبليوى تازه اى خريده بود ،صبر ميكرد منكه بيرون ميامدم جلويم ويراج ميداد ،مانند يك پسر بجه ننر،
اما هنگاميكه به اسپانيا أمد باز هم همان رگ حسادت دراو گل ميكرد من از همسرم ميگفتم ،عصبى ميشد ،ميگفت مرتب نام اورا ميبرى ، براى اينكه اورا ناراحت نكنم حرفى نميزدم ، سه نوه م را ديد در سه سفر مختلف ميگفت عكس برايم برايم بفرست ،من عكس يكى را فرستادم گويا گذاشته بود گوشه أيينه اطاقش ،الان نميدانم شايد آنرا پاره كرده باشند ،
شمع هنوز ميسوزد واو ساز در دست در ميان يك قاب سياه نشسته واز پشت عينك دودي مرا مينگرد ، وچه بسا هنوز هم روحش درهمين اطراف در گردش باشد ، هرچه بود گذشت ، او راحت شد ، از همه چيز راحت شد ،از بيمارى ، و ...... بهر روى اورا بخشيده ام در عشق جايى براى عقده ويا درد نيست هرچه هست خاطره است خاطرات دوران جوانى محال است از روح ومغز انسان پاك شود ، اولين بوسه ودو آهنك طوفان ودو قطره اشك را ميتوان در همين شور معشوق شنيد . روحش شاد ثريا ،يكشنبه شب
