من نیز در غروب بی امید خویش ،
درانتظار هیچ معجزه ای نیستم
من آن مرغ شکسته بال گریخته
از وحشت و سرنوشت خویش
----
خیلی از همه جاگفتم ، رازهای زیادی دردلم نهفته است ، که آنهارا پنهان داشته ام ، دردفتری نوشتم ودفتررا به دست آتش سپردم
در آن روزگارن کودکی وبیخبری ، سر مست از باده پیروزی نوجوانی ، با پیراهن تافته صورتی وروبانهای سفیدی که برموهای بلندم بسته بودم مانند پروانه به هرسو میدویدم ، بیخبر از نگاهای سر زنش بار زنان چادری وپچ وپچ آنها وخوابی که برای من دیده بودند .
در مدرسه دوستانم محدود بودند ، با کسی سر سازگاری نداشتم تا به پایتخت آمدیم ، در پایتخت دستم باز تر شد با ارامنه ویهودیان دوست شدم ، در میان آنها مهربانیهارا یافتم ، دردل خانه هایشان درکنار سفره هایشان طعم غذاهایشان برایم دلنشین بود ، وای ... هوار .... پاک نجس شده بودم ، باخودم فکر میکردم همه ایرانی هستیم همین کافی است ، خبر نداشتم هر قبیله ای برای خود سروری واقا بالاسر ی دارد ، خبر نداشتم که مادر تازه مسلمان شده ام حتما میبایست یک مقلد میداشت ویک رساله از آن مقلد او هم بیخبر بود !منهم بیخبرد که درخانه یک کافر با دوستانی کافرم خوشم !!
اوخبر نداشت که باید بجای خدمت بمردم تهیدست ، به مکه برود ولقب بگیرد تا درجامعه جای باز کند ، او میتوانست قابلمه های برنج وغذای اضافی را به دیگران بدهد ، میتوانست صندو ق لباسش را باز کند وهرچه به دردنمیخورد ببخشد ( کاری که امروز من کرده ام) ، میکفت مکه من جلوی درب خانه ام میباشد . گاهی سر ی به خراسان میزد وزیارتی میکرد اگر همراه وهمپایی داشت ، خدای اودورن یک کتاب کوچک بود که همه روز آنرا باخودحمل میکرد وهمه جا میبرد ،
زمانیکه مجبور شد طلاق بگیرد وبرگرددبه میان فامیلش ، دایی بزرگم باو کفت :
تا حال کجا بودی ؟ هرجا بودی حال هم برگرد همانجا ، ما فاملیمانرا نیز عوض کرده ایم ! تو بعقد یک کافر درآمدی ؟ کافر ؟! بلی آنها از ما نبودند ، مسلمان هم نبودند شبیه مسلمانانا بودند رهبر خودشانرا داشتند ،
مادر برگشت ، گریان ونالان خانه اش دراجاره بود وبانتظار این بود که خانه اش را بفروشد ، خانه ا ش را فروخت اما پسر همان دایی آنرا خرید واورا بخانه خودش برد میدانست سر انجام مادر میمیرد پول خانه برمیگرددباو ودختر ودامادش را دران انخانه جای داد .
امروز داشتم باین میاندیشیدم ، اگر روزی من برگردم واگر کسی از کسان من زنده باشند ، آیا آنها نیز مرا ازخود نخواهند راند > صد در صد ، حالا کجا بودی ؟ همسرت طاغوتی ، دامادهایت فرنگی ، عروست فرنگی ! خودت ..خودت هیچ !
نه ! دیگر هیچ جا نمیتوانم بروم ، تنها خواهر نازنینی را هم داشتم با ارک بم بخاک رفت ، بیخود دلم برای ( ولایت) تنگ شده بیاد بیاورد زخمهایی را که بردلت نشاندند ، بیاد بیاورد لکه های را که روی بدنت خالکوبی کردند ، بیاد بیاورد که موهای زیبیاترا بافته ازته قیچی کردند ، که چرا آنهارافشان کرده بودی ؟ نه ما همانیم که بودیم وهمان خواهیم بود ، اشکهایترا نگاه داردبرای روزهای دیگری .
راستی ای همدل ومونس من ،
آسمان امشب من ماه ندارد
بغض باران درگلویم نشسته
نادوان با خود درنجواست
کوچه های باریک گرم گفتگوهایند
نه، چون یک پیچک بخود مپیچ
به سلام زن نانوای همسایه دلخوش دار
دیگر به هوس می ومیخانه تن به نجواها مده
وبنویس "
نه درمسجد دهندم ره که رندی / نه درمیخانه کاین خمار خام است
میان مسجد ومیخانه راهیست / غریبم ، عاشقم آن ره کدامست ؟
دلنوشته هایم / ثریا /
29/07/2016 میلادی
