در پس آن کوههای دور ، دورتر از آن سوی دنیا ، در دل آن رودخانه پر راز وشب پرستاره در پس آن ابرها وافق ها دور تر از آنجا که هیچکس نیست ، هست فضای سر سبز وبا صفا که در تصور هیچکس نیست ، غرش طوفان وآبشار ، غرش رودخانه شناور همهمه مهیب ومبهم اشباح شبانه نعره مرگ ، وفریاد زندگی ، در آنسوی دره ها ، کسی هست که کمی هم بمن میاندیشد .
کسیکه یک تنه میجنگد با زندگی ، میروید آبهای راکدرا شاید تمیز تراز ما خاک نشینان باشد ، گاه چنان قدرتی در بال وپر رویاهایم ودر اندیشه هایم احساس میکنم که پای بر هفت آسمان بگذارم واز همه کائنات عبور کنم وبعداز سالها روی خرسک دستباف آزاد از همه رنجها رها شوم
چه سرنوشت عجیبی ، کوهها برای من چه ابهتی به ارمغان آوردند ، که باز به دوره زندگی باز گردم ، سوگندم دادی به:
روشنایی نیلوفر آبی ، به شب تاریک بیشه ها وبی قراری ماهیان رود ، سوگندم دادی ، به شرم عشق دخترکان زیبا به رنجها ودردهایم ،
من به آرزوی بزرگی که دردل خاک رفته میاندیشم ، به آن آرزوی محال که نخواهم توانست به کنار رودخانه پرواز کنم وتو سوگند یاد کردی به گیسوان سپید مادری ودستان پر برکت پدری که آن زمین را ساخت ،
سرود عشق را هرکسی نخواهد توانست بخواند .
روح عشق با شکوه است وهزاران آیه درآن نهفته ، که هرکجا بنشیند آتش برمیافروزد چه پر شکوه است بوسه عشق که بر لبها بنشیند،
دسنهای من از شاخه های سرنوشت کوتاهند ، درآفتاب عاشقان نمیتوانم راه بپیمایم ، که راهی است بس طولانی وپر نشیب وفراز .
نشستم وبه جاودانگی شعرخودرا آویختم ، تا سوگندم را فراموش کنم .
پنجشنبه 28 ماه می 2015 میلادی .
