تا نگاهم
هرچند شعارم این است که : از من اکنون طمع صبر ودل وهوش مدارد . از صبر وتحمل خود در عجبم
اما باید تحمل داشته باشم کما اینکه با این دستگاه فرسوده دارم کلنجار میروم تا نوشته هایمرا به دست باد بسپارم من چند روزی دلخوش بودم واین دلخوشی را به حساب او میگذاشتم او تقریبا مرا شاد میکرد آن مرد جوان ، پسر امروز ومرد فردا ، با نوشته های پر بارش اشعارش واینکه تا چه حد معلومات دارد برایم بسیار جالب بود از خود میپرسیدم که آیا باید باو نزدیک شوم یا نه ؟ امکان دیدار ما بسیار کم است شاید غیر ممکن اما هر روز صفحه ایملیم راکه باز میکردم بین همه آن زباله ها نوشته های او مانند چراغ میدرخشیدند ، حال نمیپرسم که او مرا دوست میدارد یانه ویا اینکه تنها علاقمند است به کسیکه چند خط مینوسد ویا شعری میگوید آه کجا میروی ؟ این پطرس نیست که عیسی میپرسد کجا میروی ؟ برگرد نزد قوم خود ، این منم از خود میپرسم کجا میروی ؟ از حالیکه پیدا کرده ام ومیدانم او نیز کمتر از من نیست خوشحالم آنهم درزمانیکه من از همه خوشیها دست کشیده ام وتنها سر به زیر پر خود برده ام من بهیچوجه میل ندارم نقش یک فرشته خوش خوی ونازنین را برای او بازی کنم ونمیدانم در زندگی او چی وکی هست ، صداقتی در گفته هایش موج میزند واصالتی که مرا بیاد اجدادم میاندازد ف
در این دنیا هیچکس خوشبخت وخوشحال نیست ، آسمان وپیامبران الهی در این باره بسیار تنگدست وخسیس وناخن خشک میباشند هرکس ذره ای خوشبختی پیدا کند گویی یک ذندیقی است که مجازات او آتش است من آینده پر ارزشی را درپیش ندارم اما گذشته پر قیمت وگرانبهایی را درپشت سر گذاشته ام ، یک تاریخ ، تاریخ یک سرزمین که امروز ویران شده وتبدیل به یک زباله دانی میل هم ندارم لوسگریهای زنانه را دربیاورم او بارها شاهد بد اخلاقیها وخوش اقلاقیهای من بوده شاید مرا ازخود من بهترت شناخته باشد من هیچ چیز ی را از قبل آماده نکرده ام که تحویل او بدهم . شب گذشته دچار بیخوابی وکمی ترس شدم تلفنم به صدا در آمد بی شماره وبی نمره تنها صدای نفس بود وبس او نبود میدانم او درآن ساعت خواب بود قبلا برایم ایمیل فرستاده وشب بخیرش را گفته بود .اما ...آه پسرک نازنین ، نکند توهم از همان امنیتیها باشی . من چیزی ندارم که ببازم تنها اندیشه هایم هستند آنهارابه آسانی از دست نمیدهم مگر آنکه سرم را ازتنم جدا کنند ودراین دوره زمانه اگر کسی کمی فکر کند گناه است اوف ، تنها خودمرا دارم واین خود پر برایم ارزش دارد میل ندارم به آسانی اورا از دست بدهم من حماقتهای زیادی کرده ام اما چندان پشیمان نیستم هر انسانی گاهی احمق میشود من فرشته نیستم .
حال آیا باید به او نزدیکتر شوم ویا دورتر ما هیچگاه یکدیگررا نخواهیم دید اینهم از آن هدایای طبیعت است که موقعی بمن میرسد که دیگر دیر است من سیر شده ام ومیلی به غذای تازه ندارم معجزه دیدارش را نباید در دل بپرورانم چون از محالات است نه او میتواند باینجا بیاید ونه من قادر هستم بسوی او بروم بهر حال پیداست که مسئله عشق هنوز برای من مطرح است واین از خوشبختیهای انسان میباشد همینقدر کسی توانست وگذاشت که جانش تسخیر دیگری شود واجازه داد با احساسات عاشقانه او بازی کنند کوچکترین بیوفایی اورا از جا بدر میبرد میل ندارم در باره او با هیچکس صحبت بکنم اورا مانند یکی از کتابهای پر ارزشم پنهان نگاه داشته ام ،د
ثریا ایرانمنش / چهارشنبه /27/6/2015 میلادی/
