آغاز یک تراژدی
..... این سفر خارج چندان بدون برنامه نبود ، شبها که خان به همراه حمید وکلارا روی تراس خانه ویلایی بسیار زیبایشان مینشستند وگرم گفتگو بودندمن دراطاقی دراز میکشیدم گاهی صدای خان را می شنیدم که میگفت :
آهسته حرف بزن ممکن است که او بشنود ، بشنوم ؟ چه چیزی را بشنوم ؟ چه رازی دراین بین پنهان است ؟ برایم مهم نیست درحال حاضر خواب بهترین چیزی است که من به آن احتیاج دارم ، نه گردشهای شبانه ، نه تماشای فیلمهاییکه زبانشانرا نمی دانستم ونه بوتیکهای شیک وفروشگهای بزرگ هیچکدام مرا ا سیر نیمکرد ، تاروزکه خان عازم لندن شد ومن را درخانه حمید وکلارا گذاشت ، او برای یکهفته بدیدار دخترش میرفت ، واز صمیم قلب باید بنویسم که حمید وهمسرش نهایت مهربانی ومحبت را درباره من انجام میدادند کلارا هرصبح برایم صبحانه آماده میکرد وسپس حمید میامد ومیگفت : تنبل خانم خواب بس است برای خوابیدن فرصت داری بلند شو ترا ببرم شهر را تماشا کن ، بستنی های اینجا درتمام دنیا معروف است ! اوف ، حالم بهم میخورد ، به ناچار بلند میشدم وبا اتومبیل حمید سر تاسر شهر رم را زیر پا میگذاشتیم بی آنکه چیزی برای من عوض شود تنها یک کلمه درمغزم صدا میکرد " هیس ممکن است او بشنود " ومن باید این راز را کشف کنم ، به واتیکان مقر زندگی پاپ رهبر کاتولیکها رفتیم ومن از موزه آنجا یک انگشتری کوچک که عکس حضرت مریم درحایکه عیسی را دربغل د اشت خریدم وبه انگشت کوچکم کردم بامید آنکه بچه من بسلامت پای به عرصه وجود بگذارد ویک سری قاشق وچنگال کوچک نقره که روی دسته آن میناکاری شده بود( هنوز آنهارا بیادگار نگاه داشته ام ، با آنکه همه چیزم را ازدست دادم اما یادگار آن دوران درون جعبه من پنهان است ) .
به ونیر سفر کردیم > اوف ، چقدر از این شهر درون آب واز این کانال بیزار بودم ، نفس تنگی شدید داشتم بوی نم وکپک دیوارها وساختمانهای چند صد ساله داشت حال مرا بهم میزد !!! شاید برای عده ای غیر قابل تصور باشد که من از شهر ونیر بیزار شدم شب دریک هتل نسبتا شیک کنار کانال اقامت کردیم ملافه ها حتی بوی نم میدادند وتلاپ تلاپ آب ورفت وآمدئ قایقرانان برایم غیز قابل تحمل بود ، التماس میکردم که برگردیم ، حمید گفت :
از سر زمینهای دور مردم هزاران کیلومتر میایند پولهای هنگفتی خرح میکنند تا این شهر زیبارا ببیند وتو درمیان این شهر حالت گرفته شده ؟
گفتم من نه آرشیتک هستم ونه عتیقه شناس من فرزند کویرم مادرم نیز خورشید است اینجا دراین هوای مه آلود وانتهای کانال که مرا بیاد کانال مرگ میاندازد وخدا میداند چه خونهایی درون این کانال ریخته شده وچند هزار لاشه درونش فرو رفته اند مرا بیاد یک گورستان متروک قدیمی میاندازد، روزی سوار یک گوندولا شدیم تا درکانال گردش کنیم از روبروی ما یک گوندولا با یک جنازه که روی آن مخمل سیاه ریشه دار پوشانده بودند رد شد چشمانم را بستم وجیغ کشیدم ، درآنسوی آب عروسی داشت از قایق پیاده میشد ، دیگر تحمل نداشتم تنها یکشب در زیر نور زد وکمرنگ چراغهای میدان سنت مارکو ودرمیان سیل کبوتران وفضله هایشان ، یک شام نکبتی خوردیم وفردا صبح زود راهی شهر رم شدیم ......بقیه دارد
ثریا ایرانمنش / اسپانیا / 2013/7/25 ژولای /
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر