من وحزب توده .
من تا آن روزها که او درزندان ودر کنار برادر ارشدش میزیست چیز زیادی از احزاب نمیدانستم ، بطور کلی از سیاست بیزار بودم ( وهستم) ، شعارهای توخالی که او میداد وبرای ریاست جمهوری برادرش فعالیت میکرد برایم قابل هضم نبود ، بعد ها شنیدم در زندان باتکه های ملافه سفید به کمک خسرو جیم اعلامیه درست میکردند ودر لابلای لباسهای چرکی که بمن میداد تا بشویم بخارج میفرستاد ، منهم لباسها را یکراست به لباسشویی میبردم ویا به دست زنی میدادم که برایم لباس میشست وخبراز چیزی نداشتم ، موقع رفتن به زندان وپس دادن لباسها مجبور بودم آنهارا تحول بدهم برای بازرسی ، حتی گاهی غذایی برای او میبردم انگشت پلیسی درون قابلمه به دنبال چیزی میگشت که من نمیدانستم چیست ! حیرتم از این بود که این آدمها که دم از مساوات ویک پارچگی وسیستم سوسیالیستی میزدند وسر زمین شورراها را بهشت برین میدانستند ، چرا خود باعث رنج وعذاب دختری شدند که گناهی به غیراز سادگی وبی اطلاعی نداشت .
برادر بزرگ درزندان کلاس درس باز کرده بود وبقیه را به راه راست هدایت میکرد !!! من بی اطلاع وخسته هیچ یک از گفته های آنهارا نه می فهمیدم ونه هضم آنها برایم آسان بود ، راه خودم را میرفتم ،
آه ما داریم از طبقه کارگر حمایت میکنیم ؟! مازحمتکشان دنیارا یک پارچه ساخته وبهشتی همسان بهشت شوراها برایشان میسازیم ، همه صاحب خانه میشوید ، آموزش مجانی ، غذای مجانی ، ! ما از شما پشتبانی میکنیم ، کدام حمایت ؟ کدام پشتیبانی ، شما مرا لخت کردید ؟ ها ها ها .........
اختلاف طبقاتی ؟ دران زمان میان طبقات چندان اختلافی نبود عده ای بازاری وتاجر بودند عده ای درس خوانده ومعدودی سیاست مدار که دور خود میچرخیدند آنچنان زمین وآبی نداشتیم که طبقه ای بعنوان فئودال بوجود بیاید نغمه وآواز توده فرا گیر شده بود ، از سوی دیگر یاران مصدق سر برداشته وکشور دچار هرج ومرج میشد کسی به کسی نبود هرکسی ساز خودرا میزد برادر بزرگ از غذاهایی را که خودم پخته وبرایشان میبردم میل نمیفرمودند چون من زنی مشکوک بودم ؟!!!!! ها ! خداوندا ، با شکم گرسنه بخوابی ، درزیر یک سقف ویران زندگی کنی ونام آنرا بگذارند " مشکوک " چیزی را از دست نمیدادم ، بهتر بود جدا میشدم واین فکر درمن قوت گرفت من زنی نبودم که به دنبال او به سر زمین شوراها بروم ویا با سیستم آنها یکی شوم من یک دختر شهرستانی بودم که هنوز پایبند بسیاری از مسائل پیچده دین ومذهب وبزرگترین سوگندم " به فاطمه زهرا بود" انرا هم از دایه ام که نامش فاطمه بود یاد گرفته بودم ، مادرم خون زرتشت دررگهایش جریان داشت وهیچگاه سوگند نمیخورد وهیچگاه دروغ نمیگفت بیچاره از هر سو مورد حمله قرار گرفته بود وبقول خودش :
نه درمسجد دهندم ره که رندی / نه درمیخانه کاین خمار خام است / میان مسجد ومیخانه راهی است / غریبم ، عاشقم ، آن ره کدامست ؟ /
نه او ونه من نمیدانستیم آن ره وآن کانال از کجا شروع میشود وبه کجا ختم میگردد ، سادگی که نام دیگرش ابلهی است از چهره مادر ودختر میبارید تنها هنرمان این بود که به افتادگان کمک کنیم وبقول او برای خود دشمنان بیشتری بسازیم ....بقیه دارد
ثریا ایرانمنش / سه شنبه / شانزدهم ژولای 2013 میلادی .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر