روز وسال نو هم آمد ورفت ودرانتظار یک روز دیگر ومهمتر برای مردمی که خود هم نمیدانند چرا باید درصف مصرف کنندگان بنجلهای کارخانه ها بایستند؟ از همه چیز وهمه کس خسته ام شاید هم ازخودم خسته شده ام >
این آدمها همان هستند که میبایست باشند آنان با سرشت خود زندگی میکنند همه چیزشان بنظرم بی معنی میاید اتومبیل سوارنی با اتومبیلهای گران قیمت وصاحبان خانه های بزرگ که باید آنهارا به اربابان بزرگ یعنی بانکها برگردانند امروز مجبورند همه چیزهارا پس بدهند ومجددا از چهارپایان استفاده کنند برگشت آدمی به فطرت اولیه اش کمی مشگل به نظر میرسد .
خوب > من اینجا چکار میکنم ؟ زندگی وسر نوشتی که برایم تعیین کرده اند برحلاف جریان آب رودخانه باید شنا کنم ودرحسرت آن رود آرام باشم که روزی بی هیچ هراسی روی آن به پشت میخوابیدم وخودرا به دست رویاهایم میسپردم ، دریک برکه آرام ویک اطاق گرم وامروز درمسیر سرنوشتی افتادم که "ملت " ما که میخواست به دریا برسد ! من ومارا باخود وبا سرشت نادان خویش به ویرانی کشید .
اگر چه زود به همه چیز خو گرفتم اما زمانی میرسد که درتاریکی اطاق سرد از خودم میپرسم : تو اینجاا چکار میکنی ؟ آیا هنوز درکابوس بسر میبرم ؟ آیا خوابی هولناک است ، آنگاه همه چیز مبهم وهمه جا تاریک وهمه چیز بر شانه هایم سنگینی میکند دراین دنیای بیهوده وپرمصرف که افق آن نامعلوم است درکنار این مردمی که سر شتشان را دریک آینده مبتذل و بن بست قرار داده وخودرا وسرنوشت خودرا به دست دیگران داده اند ، فرزندانم را میبینم که درزنجیر کار ودرمیان این انبوه مردم ناشناس گم شده اند ودر بین صد ها هزار زنبور که هر روز از کندوهایشان بیرون میایند ونمیدانند به کجا میرسند خودرا در زمره کارمندان قرار داده تهی از همه خوشیها ، شادی ها وتنها وظیفه ما این است که از " ملکه " آن ملکه غول آسای طبیعت اطاعت کنیم ، ما زنبوران کارگر ، با روحی خسته وپیکری متلاشی شده .
همه چیز کم داریم ، پدر ، مادر ، مادر بزرگ ، وفامیل ، همه را جا گذاشتیم ویا مرگ آنهارا از ما ربود وحال درانتظار یک لبخند ، یک اشاره از مردمی هستیم که مارا سر بار خود میدانند ودراین خیالند که ما سهم آنهارا میبریم ، سهم آنهارا میخوریم وخانه های آنهارا اشغال کرده ایم ( آنها نمیدانند که دزدان آدمکشان حرفه ای وچپاورل گران نیز خانه مارا دزدیده واشغال کرده اند) نه آنها نمیدانند ومارا بصورت همانی هستیم میبنیند.
زندگی خودرا به رخ ما میکشند بما تعلیم میدهند کاری که سالهای خیلی دور ما انجام میدادیم حال زندانی اندیشه های خود ، درشب تاریک به مهتاب روشنی مینگرم که با دست ودلبازی تمام نور وروشنایی خودر ا برپهنه اطاقم میریزد.
ثریا/ اتسپانیا/ پنجشنبه 3/1/13
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر