از پشت پنجره کدر به آفتاب نیمه جان وبی رنگ زمستانی نگاه میکنم به همان هم راضیم که در گوشه ای از بالکن مینشیند وسپس بسرعت دور میشود آهسته میاید وتند میرود ، نه ملاقاتی د ارم ونه تلفنی ونه پیامی درهمین انفرادی خود راه میروم میخورم مینوشم ومیخوابم ودوش میگیرم درسکوت ، گاهی در آخر هفته شاید ملاقاتی داشته باشم ونوه هایم را ببینم سعی میکنم کمتر به همه بیاندیشم تنها نام من در رده گروههای زندان اوین نیست ، زندان زندان است چه درآن سر زمین چه دراین سر زمین غذا هم همان است ، شکنجه های روحی وروانی همه به همان شکل اجرا میشود تنها فرق آن این است که یک " امنیتی" با ساطور یا قمه یا شمشیر ویا کارد نیست تا ترا سلاخی کند ویا به زور بتو تجاوزنماید وسپس آواز سر دهد وقران بخواند.
غصه آن روزهارا نمیخورم آن روزها هم همین روزها بودند غم بود ، شادی کم بود ، وآفتاب زیاد وسایه کم خانه های اعیانی بزرگ که هم اکنون به وفور دیده میشوند میهمانیها وجشنهای زیادی که بر پا میشد از وزیر نفت تا وزیر خواروبار انواع واقسام تفریحات ورقص وموسیقی نمایش بانکداران ، سفرا ، وزار، وگردانندگان سیاست به همراه مادینه هایشان که غرق درپوست حیوانات وجواهر بودند ، گروه ملتزمین رکاب ودلقکهای عرصه هنر وروزنامه نویس که به دور هم جمع میشدند سپس ( کلوپ ها ) شکل یافتند واین عده بسوی کلوپ ها روانه شدند وهرکدام یک کارت عضویت درکیف یا جیب خود داشتند که به نمایش در میاوردند ( هنوز هم این کلوپ ها درخارج بکار خویش مشغولند ) وتنها مخصوص اعضاء میباشند !! .
در آن زمان من تازه پا به دنیای بزرگان گذاشته بودم ودرکنارا شخاصی که تازه از شهرستان به پایتخت آمده وبا ازدواجهای درباری خودرا بالا کشیده بودند ، راه میرفتم کسی مرا ببازی نمیگرفت من خود بازی را شر وع کردم محفلی آراستم برای مردان اهل ادب وشعرا ومتفکرین ؟! همانها که امروز مارا مجبور به فرار وانزوا وبدبختی واین روز کشاندند.
فلوت زن معروف شعار میدا د درحالیکه کاسه اش پر بود وخانه اش اراسته وزیبا ، شاعر محترم در اشعارش بی نیازی وخود بزرگ بینی را آنچنان جلوه میداد که گاهی بصورت غولی در میامید که آماده بردن وخوردن من است همه چیز داشت ، لباسهای مارکدار برپیکر خود وهمسرش و......خودش جزیی از جیره خواران بود ، خواننده کافه نشین تازه از قید وبند بنگاه هنری خود آزاد شده با پیراهن ابریشمی وپوست سفیدش تنها منقل را میدید وهمسرنوازنده اش کفشهایشرا جلوی او جفت میکرد ، امروز هم درهمین جامعه نوین سرگرم آن کار دیگرند! .
همه بودند ، همه بودند غیر از آنکس که من میخواستم ، آن مکان تمیز وزیبا تبدیل شد به میخانه ، قهوه خانه ، قمارخانه ، ومن.... همه را رها کردم ورفتم ، رفتم که رفتم .دیگر هم باز نگشتم.
ثریا/ اسپانیا/ 23
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر