کانال دو دکومنتری داشت شهر های مهم دنیارا نشان میداد، حسرت خوردم ، مردم چه راحت در زیر آفتاب روی نیمکتها با خانواده نشسته بودند ، یکی در پارک میدوید دیگری داشت آفتاب میگرفت سومی توب بازی میکرد گویی نقاشیهای ازیک کتاب داستان بیرون آمده است ، نه حقیقی بودند ، هنوز فضا چنین امنیتی وترسناک نشده بود هنوز میشد پنجرها را باز گذاشت وبه آسمان پر ستاره ومهتاب خیره شد ، وهنوز میشد صبح با بوسه خورشید از خواب برخاست .
بیشتر شهرها وکشورهارا رفته بودم ، چه آرام وچه ساکت با دو بچه کوچک وپرستار مهربانشان کسی درفرودگاه کفشهای مرا بیرون نمیاورد مرا از زیر اسکن رد نمیکرد ، اکر با خانمهای با نفوذ سفر میکردم دیگر لازم نبود از گمرک رد شوم اتومبیل مستقیم ما را به جلوی هوا پیما میبرد بویینگ تازه دوطبقه ، درطبقه بالا چای وسماور مشروبا ت وساندویج بود میهمنداران با لباسهای شیک با آرایشی که زیبایی آنها چند برابر میکرد لبخند به لب با مهربانی از یک یک پذیرایی میکردند .
همایوندخت میهمان سقیر درایتالیا بود ، خوب چه عیبی دارد باهم میرویم من درهتل بورلی هیلیز در [ویا ونتو] رم واو درسفارتخانه وشب میهمانی و سپس رقص درکنار دریا وشام ، بچه ها آرام خوابیده بودند،
خوب هفته دیگر من درلندن هستم برای چای عصر بخانه ما بیا ، اوکی
هفته بعد درلندن درخانه اشرافی او برای صرف چای میرفتیم با پیشخدمتهای دستگش به دست وسینی چای وقوری نقره وشیرینهای دستپخت نان تست وخاویار ایران !چند میهمان محترم دیگر هم داشت ، باید میز را برای بازی حاضر میکردند ومن به هتلم در خیابان باند استریت برمیگشتم درپاریس با دوستان به گردش وخرید میرفتیم درهیلتون جای داشتیم دوهفته زیاد است ، نه کم هم هست باید پاریس را خوب دید همه جایش را ،
خوب اما دلم تنگ شده برای آفتاب تهران اینجا مرتب ابر وبارانی است هیچ کجا تهرون نمیشه ، اوکی برگردیم یکهفته میمانم برگردیم درفرودگاه از گیشه یک پاکت بزرگ محتوی عطرهای گرانبها ومختلف برای سوغاتی میخریدیم وباز به راحتی سوار میشدیم کسی نمیپرسید کجا بودی ؟ کجا میروی ؟ از کجا آمده ای ؟ وکسی چمدانهایمانرا زیر ورو نمیکرد ودستهای نامحرمشان با لباسهای تمیز ما تماسی نداشت ، برمیگشتم بخانه ، هنوز بوی عطر سفر از چمدانهایم بیرون میزد ، بچه ها خوشحال بوند با عروسکهایشان .
دوستی زنگ میزد با یک سفر به چین چطوری ؟ نه عزیزم ، تا آنجا نمیکشم بچه ها تنها هستند . ژاپن چی ؟ نه ، سالی دیگر !!
سالی دیگر دریک آپارتمان یخ بسته در لندن با بچه ها نشسته بودم بخاری بوی گند میداد وقرار بود فردا سیم کش بیاید ، باید مواظب باشم برق زیاد مصرف نکنم واز تلفن زیاد استفاده نشود ، آه سر مسافرین باز شده همه بخانه ام هجوم آوردند یکی برای خرید میرفت دیگری راهرا گم میکرد سومی میل داشت به تماشا ی " کیو گاردن" وساختمان هنری هشتم برود ، راه طولانی است ، خوب با قطار میرویم ......
نه ، بسوی شهرکی در شمال شرقی فرار کردیم کمی هوا بهتر بود وهنوز از سیل مهاجرین خبری نبود ، هنوز خبری از شورش وانقلاب نبود ، باز میهماندار بودیم هرشب وهر روز وهرساعت کسی به درون میامد .
حال کرکره هارا باید پایین بیاورم ، درهارا حسابی قفل کنم ، چراغی را تاصبح روشن بگذارم واز هر صدایی وحرکتی دومتر ازجا یم بپرم ، تشنه ام است اما راهرو خیلی سرد است بهتراست تشنه بخوابم ، نه بهتر است برخیزم وبروم فیلمی بگذارم وتماشا کنم ، نه بهتر است به یک موزیک گوش بدهم ، نه ونه ونه .
دیگر نمیتوانم رادیو را بگیرم وآوازی از سر زمینم گوش بدهم ، ودیگر هیچگاه ژاله کاظمی حضورش را درتلویزوناعلام نخواهد کرد با آن لبخند شیرین وآن صورت زیبایش ، دیگر هیچگاه آن گویندگان خوش پوش که با صدایی همچون زلال آب اخباررا به سمع شنودگان میرساندند خبری نخواهد بود ، بهتر است به تختخوابم برگردم ومشغول نشخوار شوم فردا جمعه است ومن میتواتم زیر باران در یک رستوران اارزان چند تکه کثافت را بعنوان غذا ببعلم وباز به سوپر بروم برای خرید واین کار همچنان ادامه خواهد داشت تا ........ نمیدانم .پایان
قلم ( نه تکمه ها) زیر دستانم بیگانه وار میرقصند
-------
نمی دانم چه باید گفت
نمیدانم چه باید کرد ؟
بیادداری سخنهای مرا درنامه پیشین ؟
کلامی که برمیخاست
چون آهی دردناک از سینه ام
چنین گفتم ، چه ها گفتم ، نمیدانم
"اگر چرخ فلک باشد حریرم "
"ستاره سر بسر باشد دبیرم "
"هوا باشد دوات وشب سیاهی "
حروف نامه " برگ وریگ ماهی
نویسنداین خط تا به محشر
امید وارزوی او به دلبر
بجان من که ننویسند نیمی
مرا درهجر ننماید بیمی ........
من آن شب که این سخنها بر قلم راندم
ندانستم زین افسانه پردازیها چه میخواهم
هنوز هم نمیدانم !!!!
ثریا ایرانمنش " لب پرچین" /اسپانیا / 17/02/2017 میلادی /.
------------------------------------------------------------------
