دلم تنگ است ، آنقدر که مرا بمرز خفگی رسانده است همه جا وهمه چیز غرق غم وخستگی است ، حال کسی نیست تا بمن بگوید : در آندم که روح غرق نومیدی میشود ومینالد رو بسوی چه کسی باید کرد ویا روی بسوی کدام قبله ؟نه هوسبازم که به دنبال هوسی بروم چرا که بهترین سالهای عمرم که بهار زندگیم بدودنیز درغم وغصه گذشت ،
بسوی عشق ؟! اما کدام عشق ؟ رنگ عشق ها عوض شده اند عشق بلا عوض میدهی اما نمیگری بسوی خاموشی وتنهایی ونگریستن به درون خالی خویش که هیچ نشانی از گذشته ها درآن وجود ندارد ؛ همه شادیها وغمها بهمراه همسفران خود به دیار عدم رفته اند .
هیچ هیجانی مرا تکان نمیدهد راهی را پیموده ای سخت وناهموار با رنجهای دلپذیر ، تپشهای قلب وسر گردانیها ، تلخی ها با کمی شهد عقل ومنطق /
. زمانیکه در پایان راه به پشت سر مینگری میبینی که طبیعت چه شوخی زشت ومبتذلی را باتو کرده وتو وحشت خواهی کرد . فریاد میکشی ، اما صدایت بگوش کسی نمیرسد.
امروز روز دلتنگی من است پس فردا سالگرد شصتمین سال مرگ پدر است اگر زنده بود الان از مرز نود عبور کرده بود ، اما هنوز من پدر داشتم ومیتوانستم گریه کنان سرم را درآغوشش بگذارم واو موهایم را ببوسد وبگوید که : فردا بهتر خواهد شد ، امروز میگذرد ، اما آن فردای بهتر هیچگاه نرسید
همیشه امید داشتن ، همیشه امیدوار بودن همیشه یاد آنچه که گذشته وامروز که میتوانستم از تجربه ها وتوشه هایی که گرده آورده بودم دیگران را نیز سهیم کنم ، آنها دنبال زندگی مدرن خویشند .
تنها افتخار زندگی من این است که هیچگاه گرد پو.ل نرفته ام ، حال یا نامش افتخار است ویا حماقت .
ثریا ایرانمنش 2 نوامبر 2014 میلادی .اسپانیا /
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر