هر روز صبح کار من این است که به اخبار روزانه گوش کنم وسپس دردکشیده وخسته از جای بلند میشوم وتمام روز را به تلخی میگذرانم دنیای ویرانه ها ، دنیای زباله ها ودنیای هرج ومرج وخود فریبی مردانی که بر بالای سکو ها درهوا دست تکان میدهند وبخیال خود حاکم وفرمانراویند .
دنیای دزدان دربند واز قید با وثیقه آزاد شده وبا افتخار راه میروند دنیای حبس وکشتار بیگناهان که گناهشان هیچ است وتنها اسرار هویدا کرده اند .
امروز دیگر از آنهمه شکوه وجلال وحتی درختان کهن چیزی برجای نمانده است دیگر از فراز ونشیب شهرها ودهکده ها که دست طبیعت آنهارا آراسته بود غیر از علفزار های نیمه سوخته چیزی نیست .
تابستانها بجای فرش گسترده چمنزار آفتابی سوزان جنگلهارا به آتش میکشد وهرچه را که سر راه است ویران میسازد. آن کاخهای باشکوه که به دست مرمانی ساخته شده بود که مانند امروز ما با غم وشادی جهان آشنا بودند امروز از این کاخ های با عظمت جز برجی حقیر وناچیز که گذشت ایام بر آنها خاک مرگ آورده ودست روزگار از شکاف آنها گیاهان خود روی را بیرون کشیده چیزی برجای نمانده است .
اکنون روز شسروع میشود افق به رنگ ارغوان درآمده وبه زودی آفتاب بالا خواهد آمد ودرکنارش ابرهای سنگین وسیاه ، هردو به مبارزه برخاسته اند دیگر روح خورشید هم کمرنگ شده است .
زندگی ، ترک تدریجی آن چیزهایی است که از مجموعه خود زندگی پدید آمد ولا جرم امروز نیروهای تازه رسیده با دیوانه گری همه چیزرا ویران میسازند.
سر هر گذر زنی یا مردی دست بسوی تو میاورد وچیزی طلب میکند وباید زیر لب گفت :
ببخش مادرجان یا پدر جان دیگر چیزی ندارم که تقدیم تو کنم خودم هم دارم از دنیا گدایی میکنم از دولت سر تازه به دوران رسیده ها ونو پاها ونو کیسه ها وآدمهای گرسنه ای که همه عمر درآرزوی یک لقمه نان بودند وامروز سفره های رنگین آنها به پهنای یک شهر است .
اینها همه از دولتی سر ویرانگری ها وکشتارهاست .
ثریا/ اسپانیا/ چهارشنبه اول آذرماه 91 . 21 نوامبر 12
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر