امروز کانال دوم زندانهای زنانرا درزمان دیکتاتور بزرک مستر فرانکو درمالاگا نشان میداد . زنانی که قبل از ورد به زندان مجبور بودند موهای زیبایشانرا به دست تیغ جلادان بسپارند . ، درآن زمان زنان دست دردست یکدیگر گذ ا شتند پوششهای دست وپاگیر را بیرون ریختند ویک تنه به میدان آمدند جوانهای زیادی درگورهای دسته جمعی دفن شده اند زنان زیادی به جوخه اعدام سپرده شدند اما ....از ّپای ننشستند وتا به دست آوردن آزادیشان جنگیدند امروز اکثر زنان بر مسند کارهای سیاسی نشسته اند آنها هستند که کشوررا میچرخانند هرچند دنیا ی مک. کینگ وپیتزا کم کم در خانه هایشان نفوذ کرده است اما هنوز در صحنه باقی مانده اند نسل جوان بسوی نابودی میرود نسل گذشته بدجوری اسیر کلیسا بود تنها یک نسل توانست خودی بنمایند وآنچه امروز دیده میشود درنتجیه تلاش همان نسل میانی است .
زنان ما ؟! مبارزه میکنند ؟! بینی شانرا عمل میکنند . بااتومبیلهای شیک سر باز حود با پسر ها لاس میزنند . لبا نشان از فرط سلیکون تبدیل به دهان یک اردک زشت شده است . لباسهایشان نباید کمتر از مزون های بزرگ ومارکت باشد کیف دستشان باید بیشترار چند هزاردلار باشد مهم نیست اگر خواهران وکودکان گرسنه درخیابان کنار دیوار جان میدهند ، آنها درخلوت باد درمیکنند مبارزه شان درخلوت است با قرص شیشه . کوکایین وهمراه شدن با پیرمردان از کار افتاده ومنفور ومعتاد این است فرق دو ملت .
اینجا کسی ترا برای عقیده ات به زندان نمیفرستد برای مذهب وعقیده ات ترا شکنجه نمیکند ( هرچند درگذشته بساط انزیکسیون ) را اینها به راه اند اختند بازهم زنان بودند که در صحنه جنگیدند مانند ماریا بینادا که هنوز آرامگاهش درگراندا زیارتگاه اهل دل است .
اینجا ترا قصاص نمیکنند ، هنوز کمی مهر ومهربانی دردلها یشان باقی مانده با همه سختیها ورنجها وشکنجه ها هنوز خدای خودرا فراموش نکرده اند.
ثریا ایرانمنش / اسپانیا / اول فوریه 2014 میلادی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر