سه‌شنبه، اسفند ۱۴، ۱۳۸۶

من وباغچه

من وباغچه !

 

گاهگاهی ؛ زیر سقف این سفالین

بامهای مه گرفته

قصه های درهم غم را ؛ ز نم نم های باران ها شنیدن

بی تکان گهواره ی رنگین کمانرا

در کنار بام دیدن .......... ساووش کسرایی

...........

هوا آفتابی ونسبتا گرم بود ؛ توانستم سری به باغچه کوچکم

بزنم بوته های نعنا با غرورتمام !! سر تاسر باغچه را گرفته

ومجال خودنمایی به دیگر گلها وبرگها ندا ده بودند.

هرگاه خانه ی را عوض میکنم از گلهای باغچه خانه قبلی

شاخه ای را به خانه جدید میاورم ودر باغچه یا گلدانی میکارم!

نمیدانم ! شاید با این کار میخواهم بگویم که ریشه ام درخودم

هست ؟ .

خوشبختانه همه ریشه کرده وبزرگ میشوند ؛ حال امروز دیدم

بوته های نعنا خود را روی گلهای کاشته شده من ا نداخته

وعلفهای هرزه با بخشش بارانهای فصلی رشد کرده وجایی را

برای خودنمایی گلهای من نگذاشته اند .

با بیرحمی تمام  همه بوته را از ریشه بیرون کشیدم ودرون کیسه

زباله جای دادم ؛ چه عالمی داشت بریدن ریشه های بی مصرف

وگویی دارم با یک انسان سخن میگویم ؛ گفتم :

شما حق ندارید در باغچه کوچک من ریشه بدوانید وگلهای نازمرا

از بین ببرید ویا بخشکانید وباز با کمک قیچی وچاقوآنهارااز جای

کندم مگر چند شاخه نورس را که اگر روزی آنها هم بخواهند تجاوزی

به حریم گلهای باغچه ام بنمایند شرآنها را نیز میکنم !!!

هیچ نمیدانستم که گیا هان هم میتوانند متجاوز باشند وبدینگونه ریشه نمایند

وجایی برای دیگران نگذارند ؛ هنگامیکه باغچه کاملا خلوت شد ؛

گل نازم قد کشید وسایر گلها وبرگها گویی خودرا تکان دادند بدین شکل

از من سپاس گذاری کرده از اینکه ( بیگانه ای) را از آنها دورکرده ام

نگاهی به گلدان گل کاکتوسم انداختم ؛ دیدم گلدانش را شکسته وتولید

بچه های دیگری کرده ؛ اما غمگین است ؛ باو گفتم میدانم چرا غمگینی

آفتاب گرم جنوب کمتر برتو وبراین باغچه میتابد ؛ به هنگام طلوع صبح

خودی نشان میدهد وسپس ره به خانه های دیگری میسپارد ؛ تنها به آفتاب

نگاه کن شاید همین تماشا کردن خورشید در آنسوی خانه نیز تراگرم کند.

همانگونه که من با گرمای درونم زندگی را گرم نگاه داشته ام .

 

ثریا / اسپانیا  اسفند ماه 1386

 

 

دوشنبه، اسفند ۱۳، ۱۳۸۶

هنوزستان

 هنوزستان

 

« مسعود فرزاد»

 

بارها بشکست دل ؛ اما دلی دارم هنوز

وای بردل ؛ آرزوی باطلی دارم هنوز

زورق تاب وتوان شد غرق در بحر زمان

وزسر غفلت ؛ امید ساحلی دارم هنوز

گفت غم : ماضی وحال تو برایم بس نبود

گفتم اورا ؛ غم مخور مستقبلی دارم هنوز

بسکه جانم خسته شد آخر زبانم بسته شد

لیک جوشا ن سینه ای پر غلغلی دارم هنوز

چشم نتوان داشت فهم سخن  زین ناقصان

چشم فهم خامشی از کاملی دارم هنوز

تا مگر بیگا نگیها آشنائیها شود

عمر رفت و کوشش بی حاصلی دارم هنوز

مجمع امیدواران گرپریشان شد چه باک

شمع یا س و کنج عزلت محفلی دارم هنوز

چون جفای دوست بردن خوشتراز آوارگی است

بر سر کوی جفا یش منزلی دارم هنوز

گرچه از بیمایگی  شرمنده ام درنزد یار

شعر شیرین ؛ تحفه ناقابلی دارم هنوز

 

زنده یاد مسعود فرزاد

 حوصله نوشتن نداشتم باین شعر اکتفا میکنم .

ثریا /اسپانیا

شنبه، اسفند ۰۴، ۱۳۸۶

چند مین بهار

چند مین بهار

 

در نمازم خم ابروی تو بایاد آمد

حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

ازمن اکنون طمع صبر ودل وهوش مدار

کان تحمل که تو دیدی همه بربادآمد

.......

ماه اسفند فرارسید وفراموشی من بپایان نرسید

نمیدانم در این فصل بهار چرا اینهمه غمگینم

وآن ( افسانه)  دیرین از یادم بیرون نمیرود؟

سردی هوا وباد وباران وسرمای زمستان رو

به پایان است واشعه خورشید با نیزه های طلاییش

بر روی آسمان پخش شده ومن ....

بانتظار ماه اردیهبشت میمانم ؛ ترا میبینم که سرشا ر

از شور زندگی در حال حرکت با ین سو آنسوی شهر

میباشی.

دردی درقلب خود احساس میکنم وآرزو دارم ایکاش

میتوانستم در آخرین لحظه زندگی تو دستهایم را بر

روی گونه ها یت میگذاشتم وبتو میگفتم "

مرد طلایی من !

امروز خانه  من بربالای یک تپه کوچک قرار دارد

هیچ درختی برآن سایه نیا فکنده است ؛ تنها پرندگان

آواز خوان از جلوی پنجره ام میگذرند وبمن شب بخیر

میگویند؛ دیگر صدای مهربان ترا از گلوی گوشی تلفن

نمیشنوم که بمن شب بخیر بگویی.

حال بتو میاندیشم که دربهشت آرمیده ای در مسافتی دور

دست.

دیگر میلی ندارم که به بنفشه های بهاری بنگرم من

زیباترین گل طبیعت را دربهاری روشن ازدست داده ام

وحال تنها دلخوشیم این است که برایت بنویسم :

....

روزی دست پاکی که گلهای کوچک

خانه ام را ؛ نوازش میکرد

برسرم دست کشید

چهره او با مهربانی تمام

در آیینه دلم منعکس شد

و.... من چو گل سرخی

در میان دستهای او شکفتم

او ؛ حساسیت فلب لرزان مرا

دریافت

دستهای مهربانش را

به آزادی بسویم دراز کرد

ومیدانست که .....

رشته ای محکم مارا بهم متصل

میکند

امروز تنهای تنهایم

وخوداین تنهایی را برگزیدم

چون میدانم که :

هرگز تنها نیستم وتنها نخواهم ماند

آنچه راکه او در سینه من به ودیعه

گذاشته

مرا بخود مشغول میسازد

من با اویم

و.....

هرگز تنها نخواهم ماند

 

ثریا /اسپانیا

 

 

 

 

دردر

سه‌شنبه، بهمن ۳۰، ۱۳۸۶

نه

نه ! هرگز

 

هرگز چو او !

در انتظار لقمه ای

به دست نامردی ؛ بوسه نخواهم زد

هرگز ؛ چو ا و

با چشم بسته

با هر بی پاوسری

نخواهم نشست

هرگز ؛ با نتظار

یک کوله بار وفرارسیدن

یک بهار !!

نخواهم بود

بهار من؛ خزان من

زمستان من

در اولین سپیده دم خلقت

در میان دشتی از لاله وگل سرخ

بوستانی ازعطر ریحان

زاده شد

اینک بر بلندای دیواریک با م

می نشینم وفریاد برمیدارم

که پر شود

همه دنیا از صدای من

وخواهم گفت

ای مسکین حقیر

پرهیز من از تو

وترک کردنت

وفراراز ویرانی تودر آن سپیده دم

تابستانی

یک معجزه بود

چه آسوده از آن

( دخمه شریف)

رهایی یافتم

ثریا /اسپانیا

از: دفتر این زمانه

ناشناس

ناشناس

" برای آن " ناشناس " که آهسته میخزد به برگهای

کاهی پراکنده من ؛ واشعار " حمیدی شیرازی " را

دوست میدارد.

فرسوده از شرارعشقیم وانتقام

از عشق وانتقام دماری گرفته ایم

آنجا نشاط کرده که یاری گرفته ایم

اینجا فغان کشیده که ماری گرفته ایم

دامان یار زیر سردشمن است وجان

مارا بگو؛ که دامن یاری گرفته ایم

از هفتاد * تمامی گذشت وما

هفتاد ساله چهره نزاری گرفته ایم

گویند کز بتان زچه روکرده ای نهان ؟

چیزی شنیده ایم وکناری گرفته ایم

.........

· دراصل شعر پنجاه بوده است !

........

یکی مرغی دیدم به دامی اسیر

که مرغی بدانسان فریبا نبود

بگفتم که این دام صحرانشین

سزاوار این مرغ زیبانبود

گناهش چه بود این بلند آشیان

بجز آنکه سیمرغ و عنقا نبود ؟

چه ماند به چنگ پلیدان خاک

همایی که هیچش همتا نبود

دریغا !که این پستی و تیرگی

سزای چنین مرغ والانبود

بمن خنده زد مرد صحرانشین

که ای مرد! جای دریغانبود

جز این چیست درخور آنکس که او

نشست اندر آنجا که جایش نبود

نه هرجا که دانه است وآسایش است

همه آب ونانی که گوارا نبود

گر ازسر بدر کرده بود او هوی

چنین خسته وبند برپانبود

چه پرسی گناهش چوبینی به چشم

گناهش همان بس که دانا نبود

دکتر حمیدی شیرازی (شادروان)

پنجشنبه، بهمن ۲۵، ۱۳۸۶

فسون

فسون

 

.... وفسونی که به گنده شد لاشه یک زندگی

مرده چه گور مینشاند همه را.....

و.. همه میترسند

که تن این گنداب

نرساند زنی  به لب ایشان آبی

یا گل آوده به تن ریخته دیواری

می افکندشان

بیش وکم شاید به سر

همه میترسند

که تن گنده عفریت زنی

به سپیدای  خو روپوش دروغ

نکشد آنها را دربر

از" نیما یوشیچ ؛ شعر ناقوس  "

در کتاب انجیل  ( لوکاس ) 39/ 7+ بدینگونه آمده که:

عیسی مسیح با زنان رابطه بسیار لطیفی داشت ونسبت

به آنان بالطف ومهربانی رفتار میکرد حتی بازنهای بدنام

نیز با مهر وملاطفت روبرومیشد ودر روز به صلیب کشیدن

او تنها زنان در کنارش بودند ؛ همه یاران وپیروانش فرارکرده

اورا تنها گذاشتند ؛ حتی در جایی نوشته شده که روز سوم

وروزبرخاستن او از گور بر مریم مجدلیه ظاهر شد.

او هرگز زنان را تحقیر نمیکرد.

در عوض پاوولوس یکی از پیروان وجانشین او صریحا در

کتابش آورد که : زنان انسانهای طبقه دوم وزیر دست مردان

میباشنداو مینویسد  که زنان باید در جمع ساکت باشند واجازه

سخن گفتن ندارند ؛ گفتگوی زنان در میان جمع شرم آوراست !

( اگر امروز زنده بود  بطور یقین خودکشی میکرد که میدید زنان

در صحنه سیاست چگونه میدرخشند ) .

پاوولوس مسینویسد :

زنان باید درخانه فرمانبردار شوهرانشان باشند وهمچنان که از خدا

اطاعت میبرند باید از مرانشان نیز اطاعت کنند !!

14/34

پاوولوس  مینویسد زنان باید سر خودرا بپوشانند در غیر اینصورت

مانند این است که سر خودرا تراشیده اند .

" در آن ایان سرفواحش وزنان بدنام را میتراشیدند ؛ "!!

با چنین برداشتهایی هیچگاه نمیتوان جناب پاوولس را پشتیبان حقوق

زنان دانست .

در عین حال او می نویسد : هیچ غذایی در دنیا حرام نیست هرچه راکه

جلویتان گذاشتند بخورید ودر کار خدا دخالت نکنید چرا که اوهمه چیز

را خلق کرده است.

امروز روز ( عشا ق ) نامگذاری شده است روزیکه دکانداران

برای فروش اجناس خود آنرا ساخته اند  تاجاییکه گل رز

سرخ دربازار سیاه بفروش میرسد !!

درحالیکه امروز روز آزادی زنان است در ایام خیلی دور در

سر زمین ما این روز را روز" زنان" نام گذاشته وبه آنها هدایایی

میدادند واز کارخانه وهمه کارهای دیگر امروز معاف بودند

این روز هم مانند همه روزهای زندگی ما برباد رفت ودیگران

در هوا آنرا گرفتند ونامی دیگر برآن نهادند ودکانی دیگر بازکردند

سالهای شادی ؛ روزهای خوشبختی ؛ مانند آبهای بهاری ,

شتابان گذشتند.

ثریا / اسپانیا

14/ 2/2008