شنبه، مهر ۱۸، ۱۳۸۳

تازیان را غم احوال گرانباران نیست

..پارسایان،مددی تا خوش و اسایش بروم .

“ حافظ “

راستی ، تو میدانی چپ و راست یعنی چی ،

نه واله ، نه بخدا،من هنوز دست چپ و راست خودم را

به سختی میشناسم .

اه ..... حالا برایت میگویم :

راسیتی ها همیشه بر این عقیده اند : كه ( یكی باید رهبر باشد) .

سرور باشد ،و بالا سر باشد ، و بقیه بدون هیچ قید و شرطی

اوامر ان : بالائی :را اطاعت كنند .

چپیها میگویند :

بایدیك گروه باشند و بر مردم حاكم شوند چرا كه انسان خطا كار

میباشدو ممكن است در اثر ارتقاء مقام و بالا رفتن دچار نوعی عقده

خود بزرگ بینی شود .

بنا بر این زمانیكه یك گروه حاكم شدند، مردم هم مطیع همان گروه

شده و فرمان خواهند برد.

در میان را ست های افراطی ،خانوادها وفامیل ها زیاد بهم پیوسته اند

اما چپ ها میگو یند : در بیرون از خانه هم میتوان این عاطفه و علاقه

رابو جود اورد .

در بیشتر حوزه های حزبی میشود فامیل شد و ..... فامیل ایجاد كرد . در

رشته های اموزشی ، نظام تربیت ،دیسیپلین و ازاد اندیشی را تا حدودی

در جوانان و شخصیت انها پرورش داد ، به همین دلیل میشود تا حدودی

از انها شناخت داشت .

در سازمان چپ ها ، ظاهرا ازادی وجود دارد ، اما همیشه همه چیز در یك

انظباط ملیتاری و محدودیت ها جای دارد ، و هیچ یك از : اعضاء : ی حزب

نمیتواند بدون اجازه « رهبر ی » اب بخورد .

در این میان ،زنان هم مانند توپ فوتبال ، در میان لگد های سیاسی ، به در

و دیوار خورده اند، در نتیجه برای خودشان حزبی مستقل تشكیل داده و یك

پایگاه “ فمنیستی “ ساخته ودر مقا بل مردان قد علم كرده اند .

عده زیادی ازانها هم به مرز بزرگ ترقی رسیده اند .

حل این گوی و این میدان ، به كدام دروازه “ شوت “ میكنی ، میل ،میل توست .

جمعه

٫

سه‌شنبه، مهر ۱۴، ۱۳۸۳

سجده گاه یوسفم ، زیرا كه در پاكی تمامم ،



بوسه گاه مریمم ، زیرا كه دارم پاك جانی ،



پاك همچو ن گوهرم ، تابنده همچو ن افتاب



زین قبیل در من نگیرد، تهمت هر قلتبانی



از : شادروان د. م . حمیدی شیرازی
سجده گاه یوسفم ، زیرا كه در پاكی تمامم ،



بوسه گاه مریمم ، زیرا كه دارم پاك جانی ،



پاك همچو ن گوهرم ، تابنده همچو ن افتاب



زین قبیل در من نگیرد، تهمت هر قلتبانی



از : شادروان د. م . حمیدی شیرازی
یكشنبه

خنده .....خنده .... خنده

بخندید ، اگر یك ستاره واقعی در اسمان پر دود دیدید،

اگر یك غنچه گل نشكفته در یك گلزار دیدید،

اگر نسیم صبحگاهی را با لطافت به درون سینه فر ستادید ،

واگر اواز بلبلان شنیدید ، بخندید ،چرا كه خنده هدیه خداوندی

است ،كه بر لبان شما نقش میبندد .

اشك شور را از چشمان خود بزادئید ، و تبسم شیرین را جایگزین

ان سازید .

خنده هامصنوعی و گریه الود را دور بریزید ، بخندید و دیگران را

نیز بخندانید ،شاد با شید و نقاب غم را از چهره تان بر داشته بجای

ان خنده شیرینی را بنشانید .

من سالها گریه كردم ، گریه تنها مونسم بود ، برای همه و بجای همه

گریستم ، روز ی دیدم كه همه بر گریه های من میخندند .

انها خندیدند و شادكام شدند ، و من در گوشه ناكامیها دفن شدم

دیگران به جایگاه خوشبختی تكیه دادند و من نامراد به انها نگریستم

امروز بشما میگویم : بخندید بر فقر دیگران ، بر مرگ دیگران ، بر

ناكامی و نامردی دیگران ، بخندید ، سعی كنید كه اسمان را همیشه

ابی ببینید ،ستاره های ذهنتان را به اسمان بفرستید ،ابرهای سیاه را

كنار بزنید و بگذارید اشعه رنگین كمان به زندگی شما بتابد ،

انگاه لبخند شیرین را بر لبان جاری ساخته وشادو سر حال با مشگلات

خود روبرو شوید ، هیچگاه مثل من گریه نكنید بگذارید دیگران بجای

شما اشك بریزند.

طبیعت از نو سازندگی خود را اغاز میكند ، گلها خواهند شكفت و

مرغان دوباره اواز خود را از سر خواهند گرفت ، دنیا تكان خورده و

دوباره جای خود می ایستد ، بخندید عزیزان من ، بخندید باز هم با

هم بخندید.

پایان حكایت من

.........



یاداشت های روزانه

............................

در دوران كودكی و هنگامیكه یك طفل خردسال بودم همیشه

از تاریكی میترسیدم ، زمانیكه افتاب میرفت تا در پشت كوهها

غروب كند وحشت همه وجود مرا فرا میگرفت ،فورا خود را پنهان

میكردم ، شب هنگام خواب نیز از ترس اشباح نا شناخته سرم را

زیر لحاف پنهان میساختم ،اما امروز همه چیز عوض شده ،حالا

زمانی میترسم كه میبینم افتاب طلوع كرده ،وشب رو به پایان است

امروز ترس من دیگر از تاریكی و ظلمت شب نیست ، امروز ترس

من از روشنائی روز ، هیاهو و غوغای زندگی است .

هر لحظه ارزو میكنم كه شب فرا برسد تا من بتوانم به رویایم جان

داده و در دریای پهناور خیال خود بسوی دنیای خارج از ترس سفر

كنم .

........

تعجب نكنید كه من در فصل زمستان زندگیم و در این سن و سال

سرودی از عشق میسازم ، این نغمه ها كه گاه گاهی از زیر تخته سنگ

های / یخ بسته زمان میزنند،بیرون امده و با سر سبزی و شادابی بمن لبخندمیزنند

اگر در این فصل عمر اواز روزهای خوش را میخوانم، برای این است كه

كمتر احساس سرما بكنم ، میدانم كه چندان زیبا نیستند و شاید هم بر

دلها ننشینند ، “ اما من میخوانم “ .

..............

دوشنبه، مهر ۱۳، ۱۳۸۳

مرگ او

..........

او مرد ، چندی پیش بی صدا مرد ، ان قهرمان رویاهای

من در گذشت ،او در قلب من ارام و بدون هیچ رنجی مرد

بیاد روزهائی افتادم كه در اوج افتخار بود ، من اورا از

دور میدیدم ، دستم به او نمیرسید ، در خاموشی باو نگاه

میكردم ، هنگامیكه سر نوشت او را از جای بر كند و بر زمین

انداخت ، من اهسته خم شدم تا اورا بردارم و به كمك او بشتابم

با انكه دلم لبریز از ترحم بود ، با او از عشق میگفتم ، به ستایش

او میپرداختم ، او هنوز ستاره درخشان زندگی من بود .

او را بر اركیه كاخ عشق نشاندم ،و به خدمت او مشغول شدم ،

تاج افتخار عشق را بر سرش گذاشتم و به او امان دادم كه بخود

ببالد .او همه اینها را می دید اما گوئی یا نمیبیند و یا نمخواهد

ببیند ، همه را ازمود یا نتوانست بپذیرد و یاندید . گاهی چشم

باطن ادمها كور میشود .

سر انجام او بدون افتخار جان داد ،كسی هم نیست كه در این باره

قضاوت كند .

روزی رسید كه او از عرصه زندگیم خارج شدو رفت تا اخرین روزهای

خود را در میان مشتی ارواح بگذراند . روح او نیز نابود شد .

خاطراتش از ذهن همه محو شد ، ایا او هیچگاه معنی یاس ونومیدی را

فهمید.ایا توانست معنی شكست را احساس كند .

من سخن تلخی ندارم كه در باره او بگویم ، دلم میسوزد ، هم برای او

هم برای افتخار از دست رفته اش .در سینه پر مهرم كه گنجایش همه ستمها

را دارد برایش مراسم بزرگی ترتیب داده ام ، انجا سرود ها زیادی خوانده

میشود و ارواح پاكی برای روح او اواز میخوانند .

پایان