مادر .

با یاد تو و یاد ان یگانه

كه همیشه او را ستا یش میكردی

با یاد ان خو ابها ی كودكی از هیچ

به هیچ رسیدم ، شبها گر یه میكنم به امید خنده صبح،

تو صدا قت دل پا كت را صفای باطن ودیعه ده را بمن

هدیه كردی ، بمن سپردی كه همیشه پاك باشم

روز از شدت نا امیدی برا یت نوشتم :

من ایجا غریبم میترسم تر ا میخو ا هم

دلم میوه میخو ا هد ا لوچه گو جه سبز كال

در جو ابم نو شتی :

ای در وطن غریب تو در ایجا در این شهر نیز

غر یب بودی غر یب تر از هر غر یبی

تو مانند یك اجنبی در لب پر تگاه طو طئه ها

قر ا ر دا شتی و در میان مشتی بیگانه خو ا رشدی .

اموز دیگر میو ها مزه ندا رند الو چه ها به سم الو ده اند

و خانه ما ویر ان شد اسبان من مردند و من نیز به دنبال

انها روانم.



برا یم نوشتی :

دل از وطن كندن گناه بزرگی ا ست تو خو دت را و مرا

ویران كردی تو خود تن به این غر بت دادی

شا ید سر نوشت تو همیشه با اب غریبی گل شود

برایت نوشتم:

مرا فرا خوان مرا به چشمه سار ها و كو هستا نهای

ده كو هپا یه ببر مرا به شهر كو دكیم ببر كهبامروز

در زیر غبار زما ن گمشده به زیر ان افتاب داغ

كه هر چه با شد از بورسن باد و هو ا ی مرطوب

و رود “ گنداب “ بهتر است .

مادر افتاب در اینج بیما ر است

مرا به خا نه ات ببر و نسیم را بگذار كه دایه من باشد

دلم برای دایه ام تنگ شده

و...... تو نو شتی :



سر نوشت تو با اب غر بت گل شده منتظر افتا ب

مباش و مو اظب بره ها یت با ش كه انها بتو

احتیاج دارند خدا نگهدارت باد.

دیگر ترا هیچگاه ندیدم .

از یك نامه كه در سال هزارو نهصدو هفتاد نه

برا ی مادر به شهر ك نوشتم