باز هم پرویز

آنچه را که مربوط به مراسم درگذشت یاحقی بود درتمام روزنامه ها و یا سایت های اینترنت خواندم. همه از درد و تنهایی و بیکسی او وهنر او گفتند. بهترین سخنرانان هنرمند بی نظیرما شجریان و جناب معینی کرمانشاهی بودند که بحق و به راستی سخن گفتند.

ولی بهترین و جالبترین گفته ازخانم پری زنگنه بود که گفت: « بهتر است ساز یاحقی را باخودش بخاک بسپاریم، چرا که به درد هیچکس نمی خورد. »

دلم می خواست آنجا بودم ومی گفتم: « بانوی عزیز، همین الان عده ای دراینجا مشغول (تجارت) برای آینده می باشند و از رفاقت ودوستی او درهمین مراسم بهره برداری کرده وچه بسا درآینده نیز میراث او را به یغما ببرند. »

عمر همه دراز و ایکاش بتوانند (پندی آزاد وار) بگیرند واینهمه در صحنۀ موسیقی که جان و روح ایرانی به آن وابسته است چند دستگی ایجا نکنند، و اربابان حاکم نیز کمی به آنها میدان دهند و (خصوصی بازی) را کنار بگذارند چرا که یک هنرمند متعلق به همۀ ملت می باشد.

روحش شاد.

دوشنبه پنجم فوریه دوهزار وهفت