دامن ما نبود بی گهر اشگ شبی
چشم بد دور که ما شرمنده احسان خودیم
لاله داغدلی شمع شبستان وجود
مشعل افروخته از خیمه سوزان خودیم
هر که از حال من دلشده پرسید ، بگوی
خوی گم کرده ای بنشسته به هجران خودیم
هر چه کم داد بما چرخ بجایش غم داد
مات از طاقت واز رنج فراوان خودیم
گنج عشقیم وخراب دل ویرانه خویش
بحر دردیم که موج خود وطوفان خودیم
چهارشنبه " لب پرچین "
