عشق و عشق
در عشق سلیمانم من
همدم مرغانم من
هم عشق پری دارم
هم مرد پری خوانم
ایخواجه اگر مردی
تشویش چه آوردی
کز آتش حرص تو
پرورده شد جانم
مولانا
من از عشق زیاد می گویم. شاید این نکته برای عده ای خوشایند نباشد و بر من خرده بگیرند (که گرفتند)!
از انبوه اشعاری که خوانده ام، و غزلهائی که شنیده ام تنها عدۀ معدودی توانسته که عشق را به معنای واقعی آن بشناسند. در بعضی از این اشعار عشق همیشه در یک ابهام رومانتیکی فرو رفته و سپس به دنبال آن روایات زیادی ردیف شده است.
در همۀ ادیان و بخصوص در شرع اسلام، طبیعت سخاوتمندی زیادی در قبال مرد بخرج داده است و برای رفع نیازمندیهای این موجود راههای آسانی پدید آمده است. بنا بر این در اشعار آنها کمتر شور و شوق عشقی بیادگار مانده است. اگر هم چیزی در این زمینه سروده اند بشکلی تغییر یافته و بسوی یک مبداء ناشناخته روان شده است.
در میان شعرای قدیم، اشعار آنها همه متوجه یک (ذات) بوده و برای حفظ عفت و پاکدامنی خود تنها به آه و ناله اکتفا می کردند، و یا دریک عشق خیالی بسر می بردند که همه شان سرانجام دستشان به دامن معشوق نمی رسید، و لاجرم به همان شور و حال خیالی متوسل می شدند. امروز دیگر لزومی ندارد که اینگونه اشعاری برای معشوق بسرایند،چرا که طرف راه خانه را می داند و خود پیشگام می شود!!
در میان اشعار شعرای جدید یک نسیم تازه ای دمید و با ورود ادبیات سایر سرزمین ها و ترجمه ها (اعم از هندی، ترک، عرب و شاعران غرب) کم کم همۀ آن آه و سوز و ناله ها
فروکش کردند و بجایش اشعاری نشست که از درد زمانه سرچشمه می گرفت. لفظ (عشق) کم کم جایش را به کلمات دیگری داد و شاعر و شعرش به خدمت اجتماع و یا گاهی هم سیاسیت پرداخت.
عده ای هم شعر خود را وسیلۀ امرار معاش قرار دادند، از آنجا که امروز دیگر نمیتوان در درباری راه یافت و مدحی گفت وپاداشی گرفت. در میان اشعار شاعران امروز دیگر نمیتوان عشق را یافت چرا که آنها نیز با زمانه پیش رفتند.
یک شاعر عرب می سراید:
بهشت در سایۀ شمشیر است!!
جهاد وظیفۀ شماست در عهد هر فرمانروا ، چه مؤمن وچه مستبد باشد
به فدایی راه خدا، نیش مورچه بیشتر آزار می رساند تا زخم شمشیر؟!.
و غیر النهایه ....
حال درمیان این همه آشوب و جنگ و آتش سوزی و سیل و قحطی چرا من یک پنجره به روی نسیم باز نکنم و از چیزی بگویم که از هر زبان میشنوی نامکرر است.
ثریا / اسپانیا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر